تاخیر در ازدواج به خاطر گرفتن پذیرش و راه‌حل‌ها آن

[Babak]

  دوستان میشه بفرمایید وضعیت کسی که قصد ادامه تحصیل داره و روتین این هست که اگر مجرد بخواد بره امریکا باید ویزا دانشجویی بگیره، ازدواج کردن او با کسی که گرین کارت داره یا کسی که سیتیزن شده در امریکا به چه نجو خواهد شدو چه تاثیری در نحوه رفتنش خواهد داشت؟ شنیدم که  اگر با یکی از این دو مورد ازدواج کنه تا یک سال نمیتونه برای هیچ ویزایی برای امریکا اقدام کنه.
اگر بخواد ازدواج کنه و بعد  ار طی مراحل قانونی بره اونجا و بعد شانس پذیرش گرفتن رو امتحان کنه بهتره؟
سوال دیگرم این هست که قوانین دو مورد فوق در مورد کانادا و یا کشورهای اروپایی متفاوت هست؟ یعنی امریکا قوانین خاص خودش رو داره؟

 

سوال شما خیلی به این تاپیک مربوط نیست و فکر می‌کنم در انجمن امریکا توضیحاتی در این مورد داده شده. به هر حال، به طور خلاصه بگم که ازدواج با فردی که گرین کارد داره خیلی متفاوت از کسی هست که سیتیزن امریکاست. معمولا پروسه گرفتن گرین کارد برای همسر کسی که گرین کارد داره طولانیه و بسته به متقاضیانی که در حال حاضر در صف هستند، معمولا دو الی سه سال طول می‌کشه و به شما در این مدت ویزای دانشجویی داده نخواهد شد.
پروسه گرفتن گرین کارد برای همسر شهروندان امریکایی اما خیلی سریع هست و معمولا فقط حدود سه ماه طول می‌کشه. مطمئنا قوانین در مورد همه کشورها یکسان نیست و در مورد سایر کشورها، لطفا سوال‌تون رو در انجمن‌های مناسب مطرح کنید.

[lakistan]

دوستان؛به نظرتون اگه یک خانم؛26 سالگی اونجا باشه(برای درس و زندگی؛)؛ و قصد داشته باشه که حتما با یک غیر ایرانی ازدواج کن,دیره برای یه شروع دیگه توی زندگی؟چون من از زندگی با فرهنگ ایرانی حالم بهم میخوره؛

دوستان
,البته منظورم جو سنتی ایران هست.مثل خاله زنک بازی؛دروغ؛حسادت؛غیبت؛مانع پیشرفت هم شدن؛غیره و غیره

[Torkan]

دوستان؛به نظرتون اگه یک خانم؛26 سالگی اونجا باشه(برای درس و زندگی؛)؛ و قصد داشته باشه که حتما با یک غیر ایرانی ازدواج کن,دیره برای یه شروع دیگه توی زندگی؟چون من از زندگی با فرهنگ ایرانی حالم بهم میخوره؛

 

سلام
دوست عزیز منظورتون از دیره برای یه شروع دیگه توی زندگی چیه؟
همین الانشم دخترای زیر 30 سال به خصوص تحصیل کرده ها به سختی تن به ازدواج میدن تا جایی که دیدم.
جواب این سوالات در نوع دیدگاه شما از زندگی در خارج از کشور و داخل از کشور داره و به خصوص کشوری که میخواین زندگی کنین نهفته هستش.
در ضمن من پست شما رو تو چی شد به فکر اپلای افتادین دیدم و احساس کردم شما فکر میکنین که تنها شما هستین که این عقیده رو داره ولی بسیاری از افراد تحصیل کرده تو این فروم هم از همین ویژگی هایی که شما گفتین دچار عذاب میشن در داخل کشور...
حتی تو یه مقاله ماه پیش میخوندم که علت بسیاری از فرار مغزها در همین فرهنگی که شما توصیفش کردین نهفته هستش و در واقع تحصیل بهانه ای بیش نیست. درسته یک محرک هستش ولی نمیتونه عامل بسیاری از مهاجرت ها باشه.(منظورم حرف های کلیشه ای دانشگاه امکانات نداره و استاد ابروش چپه و ... و ... هستش)
اما برگردیم به سوال شما:
به نظر من میتونید با یک تصمیم عاقلانه زندگی بهتری رو در پیش داشته باشید.
من دو مثال میارم از اشنا ها:
یه پسر که رفت سوید و اونجا با یه زن سویدی ازدواج کرد و هر دو الان دکتر هستن امریکا.
یه دختر هم بود که تو ایران ازدواج کرد و رفت خارج از کشور. خودش میگفت که من فقط میخوام با یه پسری که عقیده هاش به من میخوره ازدواج کنم و قطعا هدفش از رفتن به خارج تحصیل باشه.
کلا این مثال ها رو اوردم تا ببینین هر اتفاقی میتونه بیفته و بهتره در این نوع تصمیمگیری ها سهم اعظمی رو برای پدر و مادر خود کنار بگذارید و مشورت کنید و دلایلتون رو براشون بازگو کنید چون اگر دوستان اینجا با شما همین امروز اشنا شده باشن خونواده حداقل 26 ساله با شما اشناس.
اینا نظرات من بود البته
بااحترام

 

 

[lakistan]

مرسی از هم فکریتون؛ولی نفهمیدم تصمیم عاقلانه یعنی چی؟ شخصا با شرایط اجتماعی خودم حداقل اگه ایران ازدواج کنم؛بجز کلفتی و تو سری خوردن ؛ با این وجود که خیلی باهوش و  تحصیل کرده هستم،چیز دیگه ای نیست.ولی اونجا میتونم خودم باشم و مشکلات تحصیلی رو کمتر از ایران نمی دونم؛چون من توی لیسانسم هم کار می کردم و هم درس میخوندم
؛

[Torkan]

مرسی از هم فکریتون؛ولی نفهمیدم تصمیم عاقلانه یعنی چی؟ شخصا با شرایط اجتماعی خودم حداقل اگه ایران ازدواج کنم؛بجز کلفتی و تو سری خوردن ؛ با این وجود که خیلی باهوش و  تحصیل کرده هستم،چیز دیگه ای نیست.ولی اونجا میتونم خودم باشم و مشکلات تحصیلی رو کمتر از ایران نمی دونم؛چون من توی لیسانسم هم کار می کردم و هم درس میخوندم
؛

 

[align=right]دوست عزیزمن نظر خودم رو گفتم:
گفتم که تصمیم عاقلانه یعنی تصمیمی که با مشورت با افراد آگاه به خصوص خونوادتون گرفته شده باشه و با در نظر گرفتن تمام شرایط.
من اون دو مثال رو صرفا برای این اوردم که بدونین هر جور موردی دیدم. من هم تو اون مثال گفتم که ازدواج کردن رفتن خارج از کشور و نگفتم دارن کلفتی میکنن و ...!
کاملا شما رو درک میکنم و اگر مصمم هستید و مشورت هم کرده اید به خصوص با پدر و مادر بله بهترین راه همون هستش فقط دقت کنید در خارج از کشور هم هر ازدواجی ایده آل نیست و به قولی هر گردی گردو نیست.
پ.ن :باز نظر سایر دوستان هم میتونه کمک کنه.
بااحترام

[ahmadpashaei]

با سلام به lakistan عزیز و سایر دوستان
والا من خودم که مثل شما فکر نمی کنم و دلیل علاقه به رفتنم فرار از سنتهای ایران و اسلام نیست بلکه علاقه در درس و حقوق اجتماعی و رفاه بهتر و یکسری چیزای دیگه هست.شما باید دیدتون رو عوض کنید، چون اینجوری اگر به مورد ایده آلی برای خروج نرسید ممکنه سرخورده بشید و روحیه خودتون رو از دست بدین.همه چیز درس خوندن نیست و همه رسوم ما هم اون صفاتی که برشمردین ندارن! با این تفکر ممکنه اگر هم موفق به رفتن بشید و مورد ازدواجی پیش بیاد براتون خدای نکرده در انتخاب اشتباه کنید و بدونید که طبعاتش قطعا از ایران که خانوادتون رو دارید و به زبان مادریتون حرف می زنید خیلی بدتره. من نمیدونم اهل کجای وطن عزیزمون هستین ولی هرچه باشه اگر تناسب فکری و شخصیتی و موقعیتی داشته باشید با پسری مثل خودتون تحصیل کرده، حتما اون چیزایی که گفتین اتفاق نمی افته. از رک گویی من ناراحت نشید خواهش می کنم،دوستانه گفتم فقط[img]images/smilies/heart.gif[/img]

[Simon2007]

دوستان؛به نظرتون اگه یک خانم؛26 سالگی اونجا باشه(برای درس و زندگی؛)؛ و قصد داشته باشه که حتما با یک غیر ایرانی ازدواج کن,دیره برای یه شروع دیگه توی زندگی؟چون من از زندگی با فرهنگ ایرانی حالم بهم میخوره؛
دوستان
,البته منظورم جو سنتی ایران هست.مثل خاله زنک بازی؛دروغ؛حسادت؛غیبت؛مانع پیشرفت هم شدن؛غیره و غیره

 

سلام
من البته خيلي كلي صحبت ميكنم و قصدم رد و پذيرش تصميم شما نيست. 
تجربه ثابت كرده افرادي كه به خاطر ناهنجاري هاي اجتماعي كه با اونها دست به گريبان هستند پا در مسير ناشناخته ها ميگذارند خيلي احتمال داره كه اشتباهي رو كه ازش گريزان هستند در ابعادي وسيعتر تكرار كنند. 
شما اول بايد هدف رو مشخص كنيد.

هدف از مهاجرت تحصيله و لاغير.

هدف فقط مهاجرته به صرف فرار از يك سري تبعيض رفتارهاي موجود در جامعه.

هدف فقط تحصيله و اگر در  كنارش مواردي مانند ازدواج هم رخ داد موردي نداره اگر هم پيش نيامد باز هم موردي نداره.

هدف تحصيله و در كنارش قطعا ازدواج (حالا با يك ايراني يا غير ايراني) 

در اين 4 حالت ميشه به جرات گفت مورد دوم حاشيه ي خطر بالاي رو در بر ميگيره و موارد ديگه اگر هم به يكي نائل نشن ديگري رو از دست ندادند و از نظر روحي ناكامي بزرگي رو تجربه نميكنند. 
كساني كه فقط به خاطر فرار از يك سري آداب و سنن پا در اين مسير ميگذارند و حالا در كنارش براي خالي نبودن عريضه تحصيلي هم در برنامه دارند بايد بدونن كه قبلش مطالعات زيادي لازمه. قطعا به سمت چيزي ناشناخته حركت كردن بدون دانش كافي همون مثل از " چاله به چاه " رفتن رو تداعي ميكنه. ممكنه با اين مورد روبرو بشيد كه بنيان خانواده از نظر ساختاري به شكل سنتي كه در ايران هست در خارج ايران شكل نميگيره. يا بعد از مدتي كه جذابيت ها كمرنگ شد دنبال سنن ايراني در دل فرهنگ كاملا غيرايراني بگرديد و چون صرفا به اشخاص غير ايراني هم فكر ميكنيد اين شانس نباشه كه با ايراني هاي كمي تغيير يافته آشنا بشيد و بخواهيد اونها رو برآورد كنيد. 
يا تعداد نفراتي كه خود رو متعهد به يك زندگي مشترك مي كنند خيلي كمتر از ايرانه چون اجبار قانوني كه در ايران هست پشت اين افراد نيست. به همين خاطر يافتن يك مورد غير ايراني اين رو ميطلبه كه شما طرز فكر ايراني خودتون رو بتونيد بزودي كنار بگذاريد كه فكر نميكنم بعد از 26 سال كار خيلي راحتي باشه. قطعا در درون خودتون از برخي مسائل رنج ميبريد اما چون انتخاب شما بوده نميتونيد اين رو بروز بديد. بايد به مرور زمان ارزشهاتون تغيير كنه تا بتونيد به اين فرد از خيلي نظر ها نزديك باشيد همونطور كه اون هم اگر به دنبال دوام زندگي باشه ( اگر براش تعريف درستي داشته باشه-اجبار به تحمل در فرهنگ ما خيلي تاكيد شده است و اين انتظار در جاي ديگه كاربردي نداره) بايد تغييراتي رو متحمل بشه. و خيلي موارد ديگه كه بهترين راهش پرسش و پاسخ از افراد با تجربه در اين مسيره. يعني كساني كه چنين زندگي رو آغاز كردن.من زندگي زوج هاي مهاجر رو ديدم خيلي هاش به زودي از هم پاشيده و برخي هم دوام خوبي داشته حتي بيش از يك ازدواج ايراني-ايراني. تمام اينها به نگرش اون افراد بر ميگشته. دلايلي كه شما در انتها شمرديد مسائليه كه جامعه با اون دست به گريبانه و افرادي كه جامعه رو تشكيل ميدهند قطعا در اين شكلگيري موثر بودند ولي هيچوقت نميشه با قطعيت گفت تمام انسان هاي يك جامعه ي مدني از اين ناهنجارها استقبال و حمايت ميكنند و قطعا ما افرادي رو داريم كه مثل شما فكر ميكنند و در همون ايران ساكن هستند.اينكه فكر كنيد فقط شما به اين فكر افتاديد كمي عادلانه نيست و چه بسا اگر فردي با همين ديدگاه(من حالم از  خاله زنک بازی؛دروغ؛حسادت؛غیبت؛مانع پیشرفت هم شدن به هم ميخوره) در ايران پيدا بشه خيلي هم زندگي موفقي داشته باشيد كه شايد در خارج ايران با يك غير ايراني نداشته باشيد و از طرفي هم ممكنه اگر در ايران ازدواج كنيد خيلي زود درگير مسائل عدم تفاهم، طلاق، رفت و آمد 2-3 ساله در دادگاه ها، مهريه و ....بشيد و اگر همين ازدواج با يك غير ايراني صورت ميگرفت اين دردسرها رو نداشت و خيلي زود از بند اين تعهد رها ميشديد. 
اما و اگر در اين مسير زياده. ببينيد چي رو از دست ميديد كه چي رو بدست بياريد. براي خودتون در انتهاي مسير پيروزي 100 درصد تصور نكنيد كه خيلي ايده آل گرآنه ميشه و ارزيابي كنيد اگر آنچه شما ميخواستيد نشد چه شرايطي ايجاد ميشه و Plan‌بعدي چي ميتونه باشه.هيچ ازدواجي چه ايراني چه غير ايراني انتهاش از ابتدا مشخص نيست. اما وقتي دو ايراني در ازدواج به بن بست ميرسند دليلي نداره كه يك ايراني و غير ايراني در شرايط مشابه به همون بن بست برسند و برعكس دليلي نداره كه به بن بستي 10 ها بار بدتر نرسند.  
تنها چيزي كه به عنوان يك خانم براي شما سهلتر به نظر مياد در خارج ايران شما درگير مسائل قانوني پيچيده براي جدايي نميشيد و كسي شما رو با ابزار قانوني مجبور به تحمل نميكنه حالا يا بخاطر آبروي خانواده  قوم قبيله يا بخاطر فرزندان يا بخاطر هر چيزي. كه البته من نميدونم اين تا چه حد ارزش داره كه بخاطرش جلاي وطن كرد. قطعا اگر انگيزه ي تحصيلي قويتر باشه تحمل خيلي مسائل راحت تره.
هيچ تضميني هم نيست كه اگر ايران ازدواج كنيد و بعد مهاجرت اين زندگي دوامي پيدا كنه. كلا مقوله ي ازدواج سيستمي نيست كه با 2-3 وروردي بشه در مورد خروجيش تصميم گرفت. ضمن اينكه اين احتمال رو بديد كه مسائلي كه در انتها شمرديد در همه جاي دنيا وجود داره حالا كمتر يا بيشتر. 
شادزي

[lakistan]

 از همه دوستانی که نظر دادن؛تشکر می کنم.
 دوستان می دونم همه ی جای دنیا بد و خوب هست؛من که نگفتم که سریع به خاطر مسابل ایران بریم؛ازدواج کنیم با یه خارجی .ولی برای شخص خودم؛فک می کنم درسته که اینجا ساپورت پدر و مادر هست؛ولی مسائل اجتماعی  اش خیلی خیلی مزیت داشتن خانواده رو خنثی می کنه.چون اونجا هم میشه خانواده داشت.مثلا امریکا که به خانواده پای بندن.
ایران موندن=یا بیکاری یا حقوق خیلی کم؛جو مرده جامعه ای که تا اینجا من دیدم(شاید شما خوباشو دیده باشین و تجربه تون با من فرق کنه]مسائل فرهنگی که گفنم؛من حتی هزاران تحصیل کرده رو دیدم عین انسانهای بی سواد فک می کنن.,از هر نظر.
رفتن=حقوق بالاتر نسبت به خرجهای اونها,جو خیلی بهتر؛نداشتن مشکلات فرهنگی خاور میانه ای؛(منظورم  برای خانم هاست فقط)
دوستان؛من خیلی خیلی درس خون و کوشا بودم؛همین مسائل فرهنگی که چشمم رو بهش بستم,سنگ جلوی پیشرفتم انداخت؛خدا رو شکر دوباره پا شدم.
فقط این که چشم به آتش بستن؛خاموش کردن آتش نیست.
باز هم تشکر می کنم؛و امیدوارم همه موفق باشن

[mahnaz103]

 از همه دوستانی که نظر دادن؛تشکر می کنم.
 دوستان می دونم همه ی جای دنیا بد و خوب هست؛من که نگفتم که سریع به خاطر مسابل ایران بریم؛ازدواج کنیم با یه خارجی .ولی برای شخص خودم؛فک می کنم درسته که اینجا ساپورت پدر و مادر هست؛ولی مسائل اجتماعی  اش خیلی خیلی مزیت داشتن خانواده رو خنثی می کنه.چون اونجا هم میشه خانواده داشت.مثلا امریکا که به خانواده پای بندن.
ایران موندن=یا بیکاری یا حقوق خیلی کم؛جو مرده جامعه ای که تا اینجا من دیدم(شاید شما خوباشو دیده باشین و تجربه تون با من فرق کنه]مسائل فرهنگی که گفنم؛من حتی هزاران تحصیل کرده رو دیدم عین انسانهای بی سواد فک می کنن.,از هر نظر.
رفتن=حقوق بالاتر نسبت به خرجهای اونها,جو خیلی بهتر؛نداشتن مشکلات فرهنگی خاور میانه ای؛(منظورم  برای خانم هاست فقط)
دوستان؛من خیلی خیلی درس خون و کوشا بودم؛همین مسائل فرهنگی که چشمم رو بهش بستم,سنگ جلوی پیشرفتم انداخت؛خدا رو شکر دوباره پا شدم.
فقط این که چشم به آتش بستن؛خاموش کردن آتش نیست.
باز هم تشکر می کنم؛و امیدوارم همه موفق باشن

 

تنها یک خانم شاید یه خانم دیگه رو بتونه عمیقا درک کنه....شوق تحصیل و پیشرفت که خب یه طرف قضیه س اما زده شدن از جو موجود طرف دیگه ی قضیه...جو  بد موجود به لحاظ فرهنگی هم بیشتر برمیگرده به افکار غلطی که از گذشته در ذهن مردم رسوخ کرده و ده ها سال شاید طول بکشه تا کمی بهتر بشه وتغییراتی حاصل بشه .....
کاش روزی معنی واقعی زندگی رو همه بتونیم درک کنیم و آنچنان که برازنده ی یک انسان کامل هستش زندگی کنیم هرجا که هستیم...

[M1KE]

شخصا فکر می کنم 26 سال سن زیادی نیست و می تونه شروع خوبی برای برنامه ریزی برای خیلی از تصمیم های زندگی باشه. ولی به نظرم از الان هم برای خودتون پیش فرض نگذارید که حتما طرف موردنظرتون غیر ایرانی باشه. به هر حال خیلی از ایرانی هایی که در این سن و سال و اخیرا خارج رفتن شاید دغدغه ها و طرز فکر مشابه شما رو داشته باشند و طبیعتا اگر فردی از فرهنگ و زبان خود آدم، هم فکر آدم باشه از یک جهاتی بهتر هست و در موارد زیادی درک مشترک وجود داره. در واقع خیلی از آقایون ممکنه در این سن و سال به استقلال فکری، مالی و کاری رسیده باشند ولی همونطور که در عنوان تاپیک هم هست به دلیل اینکه فکر می کردند ازدواجشون در ایران ممکنه بر روی فرآیند پذیرش/مهاجرت اونها تاثیر منفی بگذاره اون رو به بعد از رفتن به خارج موکول کردن. فارغ از اینکه این ذهنیت درست باشه یا نه --تاثیر منقی ازدواج بر فرآیند پذیرش-- به هر حال این افراد بعد از اینکه در خارج مشغول تحصیل یا کار می شوند دیگه به اصطلاح بهانه یا مانعی رو بر سر راه ازدواج نمی بینند. البته در اینجا دوباره دو گروه وجود داره اونهایی که می خواهند بعد از تحصیل به ایران برگردند (به هر دلیل) و اونهایی که قصد دارند بمونند (باز به هر دلیل). این مورد رو هم می بایست از ابتدا مشخص کرد که آیا هر دو طرف بر سر این موضوع که در طولانی مدت در کجا زندگی کنند توافق دارند یا خیر چون عدم توافق بر این موضوع در آینده مشکلات زیادی رو به بار میاره و هر طرف هم که باشند یکی از طرفین خودش رو قربانی متصور میشه. شاید یکی از مناسب ترین حالت ها در واقع فردی ایرانی، هم فکر و موافق برای زندگی در خارج باشه. قسمت اول و دوم تا حد زیادی مشخصه ولی قسمت سوم بعد از شناخت اون جامعه حاصل میشه و این موضوع شامل خود شما هم میشه. یعنی ممکنه فردی قبل از رفتن قصد موندن داشته باشه ولی بعد از مدتی زندگی در اون کشور به هر دلیل از اونجا خوشش نیاد و تصمیمش برعکس بشه. مهاجران زیادی بودند که بعد از یک سال زندگی به دلیل شرایط سختش برگشتن به کشورشون یا به کشور دیگری که فکر می کردند اونجا براشون مناسب تره رفته اند. بنابراین در این مورد هم شخصا فکر می کنم هر دو طرف نباید زیاد عجله کنند و دست کم یک سالی اجازه بدهند با محیط و شرایط اون آشنا بشوند تا ببینند آیا می تونند در طولانی مدت اونجا زندگی کنند یا خیر بعد تصمیم های جدی تر برای زندگی شون بگیرند. اگر فرد غیر ایرانی مدنظر باشه خب به هر حال ایشون به احتمال زیاد در همونجا زندگی خواهد کرد و در این صورت این شما هستین که باید بعد از مدتی تصمیم خودتون رو بگیرید که موندنی هستید یا خیر. ولی در این مورد همونطور که قبلن اشاره کردم شاید اون همفکری فرهنگی سخت تر حاصل بشه و اگر هم بشه بر سر موضوعات ابتدایی و اساسی خواهد بود.

دوستان؛به نظرتون اگه یک خانم؛26 سالگی اونجا باشه(برای درس و زندگی؛)؛ و قصد داشته باشه که حتما با یک غیر ایرانی ازدواج کن,دیره برای یه شروع دیگه توی زندگی؟چون من از زندگی با فرهنگ ایرانی حالم بهم میخوره؛
دوستان
,البته منظورم جو سنتی ایران هست.مثل خاله زنک بازی؛دروغ؛حسادت؛غیبت؛مانع پیشرفت هم شدن؛غیره و غیره