تاخیر در ازدواج به خاطر گرفتن پذیرش و راه‌حل‌ها آن

[Robin2]

با سلام

من وضعیتم را توی این تاپیک شرح دادم و گفتم به یکی از دغدغه هام پیدا کردن همسری است که بتونه فاند بگیره و بیاد اونور. اما واقعاً نمیدونم همیچین کسی را از کجا پیدا کنم

برای پیدا کردن شریک زندگی دارای چنین شرایطی که با هم تفاهم و از این صحبت ها هم داشته باشیم چگونه باید اقدام کرد

[Bahram]

با سلام

من وضعیتم را توی این تاپیک شرح دادم و گفتم به یکی از دغدغه هام پیدا کردن همسری است که بتونه فاند بگیره و بیاد اونور. اما واقعاً نمیدونم همیچین کسی را از کجا پیدا کنم

برای پیدا کردن شریک زندگی دارای چنین شرایطی که با هم تفاهم و از این صحبت ها هم داشته باشیم چگونه باید اقدام کرد

بچه های دانشگاههای سراسری مخصوصاً دانشگاههای تهران خیلیهاشون توی فاز اپلای کردن و فاند گرفتن هستند. شاید بتونی از بین اونها یکنفر رو پیدا کنی.

[akbar_saeedi]

سلام دوستان
اگه این تاپیکو بخواییم خلاصه کنیم اکثر بچه ها نظرشون اینه که ازدواج یکی دو سال بعد خروج از ایران بهترین حالت میتونه باشه...
خب خواهش من اینه افرادی که در عمل این کارو انجام دادن یااینکه مدنظرشون بوده ولی به دلایلی منصرف شدن بیان تجارب و دیدگاهاشون در مورد خودشون و دوستان و آشناهاشون که اینکارو انجام دادن بیان کنند...........
و نیز ی سوالم هم اینه که دوستانی که امسال رهسپار دیار غربتند، بااینکه پیش بینی آینده کار سختیه و نمیشه با قطعیت درباره انجام کاری صحبت کرد،مخصوصا ازدواج که معمولا احساس بر عقل غلبه میکنه! ولی لااقل میشه گفت که ازدواج رو در حین تحصیل برنامه ریزی کردید؟(اگه اره اوایل یا اواسط؟) یا پایان تحصیل؟

[Karim]

با سلام

من وضعیتم را توی این تاپیک شرح دادم و گفتم به یکی از دغدغه هام پیدا کردن همسری است که بتونه فاند بگیره و بیاد اونور. اما واقعاً نمیدونم همیچین کسی را از کجا پیدا کنم

برای پیدا کردن شریک زندگی دارای چنین شرایطی که با هم تفاهم و از این صحبت ها هم داشته باشیم چگونه باید اقدام کرد

من میخام با این ارسالم دغدغه شما را پررنگتر کنم و بر اهمیت آن تاکید کنم و دو پیشنهاد هم دارم1- کسانی که در فاز اپلای و خارج هستند بدون هیچگونه شکی و قبل از اینکه وارد هرگونه رابطه احساسی باطرف مقابل شوند، از اینکه فرد مورد نظر هم قصد خارج را دارد مطمین شوند در غیر اینصورت شک نکنید که اگر یکی از طرفین حاضر به خارج رفتن نباشد بدون شک به بن بست جدی خواهید خورد. مثال: یکی از دوستان خودم بعد از اینکه به نامزدش گفت میخام اپلای کنم و بریم خارج ایشون گفت: بار آخرت باشه این پیشنهاد رو بدی چطور من مامانم رو ول کنم بیام خارج هان؟؟!!! دوست ما هم به ناچار بی خیال شد!!

2- حتی المکان سعی بشه که طرف مقابل هم رشته ایی باشه زیرا ، احتمال پذیرش از یک دانشگاه و در آینده پیدا کردن کار در یکجا بالا میره.

موفق باشید همگی

[MaMi]

من وضعیتم را توی این تاپیک شرح دادم و گفتم به یکی از دغدغه هام پیدا کردن همسری است که بتونه فاند بگیره و بیاد اونور. اما واقعاً نمیدونم همیچین کسی را از کجا پیدا کنم...

دوست عزیزم، به نظر من در مدت زمانی که شما داری اقدام میکنی، نمیشه هم به مسئله ازدواج فکر کرد و هم به رفتن، به این دلیل که اصولا نمیشه روی دو تا مسئله (اون هم با این اهمیت و تعیین کنندگی) همزمان انرژی گذاشت و فکر کرد، یک جورایی میشه مثل با یک دست دو تا هندوانه بلند کردن! چون معمولا برای شناخت فرد مقابل، یک مدت زمان معقولی لازمه (نمیگم 10 سال یا 1 ماه)

برای پیدا کردن شریک زندگی دارای چنین شرایطی که با هم تفاهم و از
این صحبت ها هم داشته باشیم چگونه باید اقدام کرد

برای اینکه چنین فردی پیدا بشه، باید به قول دوستان ببینی که کی هم میخواد برای رفتن اقدام کنه، ولی به نظرم فقط گفتن این حرف راحته، چون اون وقت شما طرف مقابلت رو به دلیل شرایط قبول کردی، نه اینکه شرایط رو به خاطر طرف مقابلت قبول کنی! اون وقته که ممکنه کنار اومدن و پذیرفتن خیلی موارد بعدی در زندگی برای هر دو طرف سخت بشه...میدونی یک جورایی مثل معامله میمونه و ممکنه اون رضایت و آرامشی رو که در زندگی دنبالش هستید (هر دو نفر) بهتون نده (لزوما به این معنی نیست که نخواهد داد)...
به نظر من عجله نکن دوست من...

[Paradise4]

به نظر من کاملا به شرایط دو طرف و همچنین دیدگاه اونها از زندگی مشترک مربوط می شه. اگر کسی می خواد با ازدواج به پیشرفت و ترقی برسه و حالا می خواد با یکی که خارج هست ازدواج کنه، در نهایت جز مشکل و گاها پشیمونی برای هر دو چیزی به دنبال نداره.
من کسانی رو دیدم که هر دو apply کردن و بعد با هم رفتن و خیلی هم شرایط خوبی دارند. مسلما در ابتدای ورود خیلی سخته ولی داشتن یک همزبون بویژه همسر فهمیده و درک کننده ( چه زن یا چه مرد) خیلی از نظر روحی کمک کننده است. گرچه هر کس شرایط روحی و نظریات خودشو داره و براساس اونها تصمیم میگیره.
به نظر من اگر امکانش باشه چون در نهایت سن ازدواج بالاتر می ره، شاید یک ازدواج آگاهانه انتخاب بهتری باشه، با این وجود همیشه هم امکانش نیست و عجولانه هم نمیشه تصمیم گرفت.

[ahmadpashaei]

به نظر من کاملا به شرایط دو طرف و همچنین دیدگاه اونها از زندگی مشترک مربوط می شه. اگر کسی می خواد با ازدواج به پیشرفت و ترقی برسه و حالا می خواد با یکی که خارج هست ازدواج کنه، در نهایت جز مشکل و گاها پشیمونی برای هر دو چیزی به دنبال نداره.
من کسانی رو دیدم که هر دو apply کردن و بعد با هم رفتن و خیلی هم شرایط خوبی دارند. مسلما در ابتدای ورود خیلی سخته ولی داشتن یک همزبون بویژه همسر فهمیده و درک کننده ( چه زن یا چه مرد) خیلی از نظر روحی کمک کننده است. گرچه هر کس شرایط روحی و نظریات خودشو داره و براساس اونها تصمیم میگیره.
به نظر من اگر امکانش باشه چون در نهایت سن ازدواج بالاتر می ره، شاید یک ازدواج آگاهانه انتخاب بهتری باشه، با این وجود همیشه هم امکانش نیست و عجولانه هم نمیشه تصمیم گرفت.

حرفاتون کاملا درسته ولی مساله فشردگی زیاد کارها هست،درس،تحقیق،مدارک،مصاحبه،اپلای وانگلیسی و ..... .نمیشه به رابطه ای فکر کرد و اگر شروع بشه احتمال جدایی و ناراحتی خیلی زیاده و یا اینکه یکی از طرفین قید رفتن و ... رو بزنه.باهم اپلای کردن ممکنه ولی باهم رفتن خیلی سخته،اینکه هرد پذیرش احتمالا با فاند داشته باشن.

[Paradise4]

حرفاتون کاملا درسته ولی مساله فشردگی زیاد کارها هست،درس،تحقیق،مدارک،مصاحبه،اپلای وانگلیسی و ..... .نمیشه به رابطه ای فکر کرد و اگر شروع بشه احتمال جدایی و ناراحتی خیلی زیاده و یا اینکه یکی از طرفین قید رفتن و ... رو بزنه.باهم اپلای کردن ممکنه ولی باهم رفتن خیلی سخته،اینکه هرد پذیرش احتمالا با فاند داشته باشن.

بله درست میگین. فوقش یکی باید apply کنه و اینطور که دیدم، میشه همسر رو با خودش ببره و بعد که رفتن اون هم دنبال دانشگاه باشه. اصلا آسون نیست. اگر همزبون باشند و هر دو اهل درس معمولا شرایط هم رو درک می کنند.
من فکر می کنم فرد موفق کسی هست که بتونه بین زندگی خصوصی و کار یا درس تعادل ایجاد کنه. چون در نهایت اگر برای رسیدن به هر کدوم ناچارا یکی رو کنار بگذاره، یک روز می فهمه که شاید دیر شده و زمان زیادی رو از دست داده. الویت بندی در زندگی مهم هست ، اما متعادل بودم مهمتره.
ممنون از نظرتون.

[Shahrouz]

دوست عزیزم، به نظر من در مدت زمانی که شما داری اقدام میکنی، نمیشه هم به مسئله ازدواج فکر کرد و هم به رفتن، به این دلیل که اصولا نمیشه روی دو تا مسئله (اون هم با این اهمیت و تعیین کنندگی) همزمان انرژی گذاشت و فکر کرد، یک جورایی میشه مثل با یک دست دو تا هندوانه بلند کردن! چون معمولا برای شناخت فرد مقابل، یک مدت زمان معقولی لازمه (نمیگم 10 سال یا 1 ماه)

برای اینکه چنین فردی پیدا بشه، باید به قول دوستان ببینی که کی هم میخواد برای رفتن اقدام کنه، ولی به نظرم فقط گفتن این حرف راحته، چون اون وقت شما طرف مقابلت رو به دلیل شرایط قبول کردی، نه اینکه شرایط رو به خاطر طرف مقابلت قبول کنی! اون وقته که ممکنه کنار اومدن و پذیرفتن خیلی موارد بعدی در زندگی برای هر دو طرف سخت بشه...میدونی یک جورایی مثل معامله میمونه و ممکنه اون رضایت و آرامشی رو که در زندگی دنبالش هستید (هر دو نفر) بهتون نده (لزوما به این معنی نیست که نخواهد داد)...
به نظر من عجله نکن دوست من...

درود
اتفاقا نمی شه گفت عجله نکن. چون، با این پیش فرض، باید ازدواج رو فراموش کرد. مگر اینکه اونجا ازدواج کنیم ( که من حالا به هر دلیلی مثل سنتی بودن و..نمی تونم). من هم خودم ترجیحم اینه که از زندگی پارتنری و... دور باشم. یعنی قضیه طوریه که اگر یکی با این طرز فکر (مهم بودن ازدواج و یک نگاه نسبتا سنتی به خونواده) قبل رفتن ازدواج نکنه، گزینه هاش به صفر میل می کنه!

چون تنها فرصتی که شما دارید برای ازدواج در ایران، قبل از رفتنه (حالا 3 ماه-4 ماه یا 1 سال) ! بعدش که اصلا فرصت آشنایی ندارید! مثلا دو سالی یک بار بیاید یک هفته ایران و برگردید. عروس خانوم یا آقا دامادو حتی نمی تونید درست حسابی ببیند

[Karim]

استاندارد دوره شناخت طبق نظر روانشناسان ازدواج بین چهار تا 9 ماه هست. کمترش خوب نیست، بیشترشم ضرر داره

و اینکه بنظرم اشکال نداره که کسانی که خارج در برنامه زندگیشون هست، وقتی می خواند همسر انتخاب کنند شرط زندگی و تحصیل در خارج هم جزو شرایطتشون باشه مثلا اگه کسی دوست داره همسرش ، تحصیلکرده، مذهبی ،زیبا و.. باشه شرط علاقه به تحصیل یا زندگی در خارج هم به این شرایط اضافه کنه .کسی نباید احساس فدا شدن یا حتی تحمل شرایط طرف مقابل بهش دست بده.مثلا همسری که دوست داره در ایران بمونه اگه راضی هم بشه بیاد خارج ته دلش راضی نیست و وقتی رفتید خارج همیشه دنبال مقایسه شرایط زندگی خارج با ایرانه و میخاد به شما ثابت کنه که ایران بهتر بود!! ولی اگه طرف مقابل خودش به این نتیجه رسیده باشه خارج بهتره دیگه از شما طلبکار نیست که ایران بهتر بود!

دوست عزیزم، به نظر من در مدت زمانی که شما داری اقدام میکنی، نمیشه هم به مسئله ازدواج فکر کرد و هم به رفتن، به این دلیل که اصولا نمیشه روی دو تا مسئله (اون هم با این اهمیت و تعیین کنندگی) همزمان انرژی گذاشت و فکر کرد، یک جورایی میشه مثل با یک دست دو تا هندوانه بلند کردن! چون معمولا برای شناخت فرد مقابل، یک مدت زمان معقولی لازمه (نمیگم 10 سال یا 1 ماه)

برای اینکه چنین فردی پیدا بشه، باید به قول دوستان ببینی که کی هم میخواد برای رفتن اقدام کنه، ولی به نظرم فقط گفتن این حرف راحته، چون اون وقت شما طرف مقابلت رو به دلیل شرایط قبول کردی، نه اینکه شرایط رو به خاطر طرف مقابلت قبول کنی! اون وقته که ممکنه کنار اومدن و پذیرفتن خیلی موارد بعدی در زندگی برای هر دو طرف سخت بشه...میدونی یک جورایی مثل معامله میمونه و ممکنه اون رضایت و آرامشی رو که در زندگی دنبالش هستید (هر دو نفر) بهتون نده (لزوما به این معنی نیست که نخواهد داد)...
به نظر من عجله نکن دوست من...