17-12-2015, 04:36 PM
(آخرین تغییر در ارسال: 17-12-2015, 05:24 PM توسط automotive.)
با سلام،
خوشبختانه برخلاف تمام انجمن ها اینجا گفت و گوی دونفره ممنوع نیستش (حداقل الآن نیستش)
من قصد پاسخ دادن نداشتم تا بحث ادامه دار نشه، اما سوال پرسیدید و نظرم و جواب سوالتونو با کمی توضیح می گم،
قصد من جسارت نیست و اصلا و ابدا تحت هیچ شرایطی قصد توجیه کردن عقیده یا مطلبیو ندارم، اینجا ما صحبت می کنیم و قضاوت و تعیین مسیر با خواننده ی گرامی هستش،( پس ادامه ی بحث صرفا نظر من هستش و نه چیزی بیش تر)
دوست عزیز من می دونم که توفل 120 کار سختی نیستش، اصلا نمره ی 120 به معنای تسلط 100% به زبان انگلیسی نیستش!!
توفل امتحان تستی زمان دار هستش که مهارت تست زنی و نه صرفا اشرافیت به زبان انگلیسی باعث دریافت نمره ی بالا در آن خواهد شد، هرچند اگر خطای انسانی رو حساب کنید و تمام جواب ها رو هم بدونید احتمال انتخاب گزینه ی دیگری به جز جواب و ... در نتیجه کسر نمره خواهید گرفت و 120 نمیشوید.
همانطوری که در دانشگاه دریافت نمره ی 20 سخت است و دلیل آن هم سختی درس نیست بلکه اضطراب امتحان، خطای انسانی و حتی شرایط بسیار زیادی که توضیح آنها در این بحث نمی گنجد.
کافی است شما در جلسه کمی گرسنه شوید یا یک عامل دیگر باعث شود که شما نتوانید حداکثر بازدهی را داشته باشید، حداقل در ایران بیشتر افرادی که در امتحان شرکت می کنند از شهرستان ها به شهر های بزرگ می آیند و شب قبل استراحت مطلوبی رو نخواهند داشت، در ایران میگیم هیچ جا خونه ی آدم نمیشه، and American people said: Home Sweet Home!!
این از این نظر که بگم چرا بیشتریا 120 نمی شند، اما آیا 120 به معنای تسلط داشتن در زبان انگلیسی در زندگی روزمره است؟
شما از من میپرسید آیا میتونم همین افکارم رو به زبان انگلیسی بیان کنم؟؟
دایره لغتم اجازه ی این کار رو بهم نمیده هرچند من صحبت هام اصلا رسمی نیستش و این موضوع رو هم با اجازه بازش میکنم. ضمنا به جز چند انجمن در سایت، تایپ کردن به زبان انگلیسی ممنوع هستش و یا شدیدا توصیه شده که فارسی تایپ کنید که افرادی که اطلاعات انگیسی کمتری دارند بتونند با سرعت بالا و فهم دقیق، مطالب سایت رو دنبال کنند و در حق کسی ظلم نشه.
شما ایرانی هستید و فارسی زبان درست هستش؟ ( نمیدون این مطلب رو قبلا گفتم یا نه) همین الآن یک کاغذ بردارید و 500 کلمه که با حرف الف که تعداد بسیار زیادی کلمه با این حرف شروع می شود را بنویسید!!
خب ما صبر می کنیم
( فرض می کنیم شما نیم ساعت است که این در حال نوشتن لغات هستید)
چه شد؟ آیا به 500 لغت رسید؟ شما فارسی زبان هستید و هر فرد بومی حدود 7000 کلمه را در ذهن خود دارد، آیا توانسید بیش از 100 لغت بنویسید؟
کمتر کسی می تواند! اما چرا؟؟
یک مثال بارز رو براتون بگم که بعدها خواننده من را متهم به یک طرفه رفتن به قاضی نکند،
بازی اسم و فامیل را می شناسید؟
قطعا می شناسید، یک بازی نوستالژیک که همیشه در آن cheat میک ردیم و شیر پلاستیکی و امثال آن را به جای اشیاء می نوشتیم و حق به جانب دفاع می کردیم که چه! خب شیر پلاستیکی است دیگر، از بزرگتر ها هم تایید می گرفتیم که فلان میوه پلو هم غذاست! مگر نیست؟
در این بازی اکثرا لغت به ذهن نمی رسید، یعنی حتما با این موضوع مواجه شده اید که با حرف ط مگر میوه داریم؟ بعد رقیب میگفت بله!! طالبی! و شما می گفتید که وای چرا حواسم نبود؟
7000 کلمه که بیشتر آن ها passive هستند ولی برای توفل و GRE بیش از این تعداد لغت می آموزید که برای نمره ی خوب باید active باشند.
در مورد زبان هم من نمی پذیرم که با توفل 120 میشه به راحتی با جامعه US ارتباط برقرار کرد!،
ببینید به عنوان نونه، یک فرد آمریکایی اومده ایران و احتیاج به کمک پیدا می کنه و شخصی به این فرد کمک میک نه،
حالا اگه این فرد با فرض مخاطب جوان و مرد، بگه دمت گرم؟! بیشتر به دل می شینه یا بگه با تشکر از شما انسان شریف و بزرگوار که در این سان مرا از الطاف خود محروم نساخته و حد اعلای انسانیت را بر من تمام کرده و باشد که خداوندگار علم و سخن، پاداش شما را بدهد؟؟!
شما فرض کنید که این آدم استاد ادبیات فارسی باشه، دیگه اشراف کامل به زبان فارسی داره و در این شکی نیستش، آیا این جوان از برخورد دوم بیشتر خوشحال می شه یا از برخورد اول؟ مشکل برخورد دوم چه چیزی بود؟ مگه حرفه بدی زد؟ نه
به قول حضرت حافظ هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
جواب اون جوان دمت گرم هستش یا اگر رسمی تر باشه، متشکرم، اما به هیچ وجه جواب دوم قابل قبول نیست!!
بحث مهم برای ایجاد ارتباط، چیزی بیش از زبان است! فرهنگ و اصطلاح بسیار به شما کمک میک ند،
شما باید بدانید که به عنوان نمونه در کشور مقصد تاپیک های مورد توجه مردم چیست؟ نه اینکه ده سال زبان بخوانید و با توفل 120 برید US بعد در اتوبوس با فرد کناری در مورد تاثیر تولید ناخالص بر روی بورس صحبت کنید!
در آمریکا تاپیک مورد علاقه پیش بینی هواست، هرکجا با این موضوع گپ و گفتی رو شروع کنید، نتیجه می دهد و این مسائلی نیست که در امتحان توفل یا امثال آن در زبان های دیگر مطرح شده باشد.
زبان را به حد نیاز فراب گیرید و نه بیشتر، اگر دانشگاه مقصد توفل 80 می خواهد و شما 120 بگیرید این کار اصلا درست نیست، این زمان را می توانیستید جای دیگری صرف کنید هرچند اگر قصد نشان دادن توانایی خود را داشتید با نمره ی 90 هم میشد این موضوع را نشان دارد.
در مورد سخن رانی هم سوالی می پرسم و پاسخش را به خودتان بدهید: آیا شما بیشتر سخن های سخنرانان بزرگ را متوجه میشوید؟ پس چرا نمی توانید همانند آن ها صحبت کنید؟
کسی زیبا صحبت میکند که مطالعه ی زیادی داشته باشد، نه کسی که Native است! افرادی که زیاد کتاب مطالعه می کنند بسیار زیبا سخن می گویند، بسیار سنجیده سخن می گویند، سخن آن ها بر دل می نشیند.
من سخن ران نیستم و فکر نکنم در پست هایم هم زیبایی ادبی خاصی رو رعایت کرده باشم، اگر قصد دارید زیبا ایتالیایی صحبت کنید باید بسیار تمرین کنید و نه اینکه نا امید بشید که نمی شود و من که ایتالیایی نیستم مگه امکان داره چنین کاری رو انجام بدم؟
مگه شما نفر اولی هستید در دنیا که یک زبان بیگانه را فرا می گیرید و در آن رشد می کنید؟
افراد موفق می گویند یا راهی را خواهم رفت یا راهی را خواهم ساخت! شما قرار هستش راهی رو برید و نیازی به ساختنش هم نیست.
با یک بسکتبالیست آمریکایی مصاحبه شد و از ایشون پرسیدند که شما فرد بسیار خوش شانسی هستید!! بیشتر پرتاب های سه امتیازی شما تبدیل به گل می شود،
آن فرد پاسخ داد که برای کسی که در شبانه روز 14 ساعت تمرین می کند شانس معنایی ندارد!!
آیا تصور 14 ساعت تمرین در 24 ساعت برای شما امکان پذیر است؟
آیا شما روزی 14 ساعت مطالعه و تمرین کرده اید و به نتیجه نرسیده اید و الآن ناراحت هستید که نمی شود؟
Yani را میشناسید؟ نوازنده پیانو و composer هستند، درست هستش که ایشون استعداد خاص موسیقیایی دارند، اما ایشون هم اشاره کرده اند که روزی 8 ساعت پیانو می نوازند؟
yani روزی 8 ساعت پیانو مینوازه؟ چرا؟ مگر نوازنده ی بدی است؟ یا نواختن پیانو را آموزش ندیده؟ خیر چون پیشرفت را باید ادامه داد، "اگر در کارتان در حال پیشرفت نیستید و بهتر نمی شوید ، پس دارید بدتر می شوید" نت رایلی
اگ ما باشید میگیم من یکی از بهترین نوازنده های دنیا هستم به تمرین احتیاجی ندارم؟!
میگن در راه موفقیت باید خوشحال شد از کسب پیروزی، اما نباید تحت هیچ شرایطی دلخوش شد، که دلخوش شدن همانا و توقف راه موفقیت همانا.
سخن کوتاه کنم که فردی که در ایران در کنکور رتبه تک رقمی بدست می آورد حدود 2000 ساعت کمتر و یا بیشتر صرفا سال آخر مطالعه داشته و اگه شما این میزان مطالعه در خصوص زبان ایتالیایی داشتید و به نتیجه نرسیدید؛ تازه می تونید بگید که ای کاش این زحمت رو برای کنکور می کشیدید و رتبه ی تک رقمی میگرفتید!!.
"ماها ( مردم ایران) معمولا ضعف اراده و تصمیم داریم، معلوم نیست حالا یک کاری رو بکنیم یا نکنیم، میگیم حالا باشه"
میراث آلبرتا 2
خوشبختانه برخلاف تمام انجمن ها اینجا گفت و گوی دونفره ممنوع نیستش (حداقل الآن نیستش)
من قصد پاسخ دادن نداشتم تا بحث ادامه دار نشه، اما سوال پرسیدید و نظرم و جواب سوالتونو با کمی توضیح می گم،
قصد من جسارت نیست و اصلا و ابدا تحت هیچ شرایطی قصد توجیه کردن عقیده یا مطلبیو ندارم، اینجا ما صحبت می کنیم و قضاوت و تعیین مسیر با خواننده ی گرامی هستش،( پس ادامه ی بحث صرفا نظر من هستش و نه چیزی بیش تر)
دوست عزیز من می دونم که توفل 120 کار سختی نیستش، اصلا نمره ی 120 به معنای تسلط 100% به زبان انگلیسی نیستش!!
توفل امتحان تستی زمان دار هستش که مهارت تست زنی و نه صرفا اشرافیت به زبان انگلیسی باعث دریافت نمره ی بالا در آن خواهد شد، هرچند اگر خطای انسانی رو حساب کنید و تمام جواب ها رو هم بدونید احتمال انتخاب گزینه ی دیگری به جز جواب و ... در نتیجه کسر نمره خواهید گرفت و 120 نمیشوید.
همانطوری که در دانشگاه دریافت نمره ی 20 سخت است و دلیل آن هم سختی درس نیست بلکه اضطراب امتحان، خطای انسانی و حتی شرایط بسیار زیادی که توضیح آنها در این بحث نمی گنجد.
کافی است شما در جلسه کمی گرسنه شوید یا یک عامل دیگر باعث شود که شما نتوانید حداکثر بازدهی را داشته باشید، حداقل در ایران بیشتر افرادی که در امتحان شرکت می کنند از شهرستان ها به شهر های بزرگ می آیند و شب قبل استراحت مطلوبی رو نخواهند داشت، در ایران میگیم هیچ جا خونه ی آدم نمیشه، and American people said: Home Sweet Home!!
این از این نظر که بگم چرا بیشتریا 120 نمی شند، اما آیا 120 به معنای تسلط داشتن در زبان انگلیسی در زندگی روزمره است؟
شما از من میپرسید آیا میتونم همین افکارم رو به زبان انگلیسی بیان کنم؟؟
دایره لغتم اجازه ی این کار رو بهم نمیده هرچند من صحبت هام اصلا رسمی نیستش و این موضوع رو هم با اجازه بازش میکنم. ضمنا به جز چند انجمن در سایت، تایپ کردن به زبان انگلیسی ممنوع هستش و یا شدیدا توصیه شده که فارسی تایپ کنید که افرادی که اطلاعات انگیسی کمتری دارند بتونند با سرعت بالا و فهم دقیق، مطالب سایت رو دنبال کنند و در حق کسی ظلم نشه.
شما ایرانی هستید و فارسی زبان درست هستش؟ ( نمیدون این مطلب رو قبلا گفتم یا نه) همین الآن یک کاغذ بردارید و 500 کلمه که با حرف الف که تعداد بسیار زیادی کلمه با این حرف شروع می شود را بنویسید!!
خب ما صبر می کنیم
( فرض می کنیم شما نیم ساعت است که این در حال نوشتن لغات هستید)
چه شد؟ آیا به 500 لغت رسید؟ شما فارسی زبان هستید و هر فرد بومی حدود 7000 کلمه را در ذهن خود دارد، آیا توانسید بیش از 100 لغت بنویسید؟
کمتر کسی می تواند! اما چرا؟؟
یک مثال بارز رو براتون بگم که بعدها خواننده من را متهم به یک طرفه رفتن به قاضی نکند،
بازی اسم و فامیل را می شناسید؟
قطعا می شناسید، یک بازی نوستالژیک که همیشه در آن cheat میک ردیم و شیر پلاستیکی و امثال آن را به جای اشیاء می نوشتیم و حق به جانب دفاع می کردیم که چه! خب شیر پلاستیکی است دیگر، از بزرگتر ها هم تایید می گرفتیم که فلان میوه پلو هم غذاست! مگر نیست؟
در این بازی اکثرا لغت به ذهن نمی رسید، یعنی حتما با این موضوع مواجه شده اید که با حرف ط مگر میوه داریم؟ بعد رقیب میگفت بله!! طالبی! و شما می گفتید که وای چرا حواسم نبود؟
7000 کلمه که بیشتر آن ها passive هستند ولی برای توفل و GRE بیش از این تعداد لغت می آموزید که برای نمره ی خوب باید active باشند.
در مورد زبان هم من نمی پذیرم که با توفل 120 میشه به راحتی با جامعه US ارتباط برقرار کرد!،
ببینید به عنوان نونه، یک فرد آمریکایی اومده ایران و احتیاج به کمک پیدا می کنه و شخصی به این فرد کمک میک نه،
حالا اگه این فرد با فرض مخاطب جوان و مرد، بگه دمت گرم؟! بیشتر به دل می شینه یا بگه با تشکر از شما انسان شریف و بزرگوار که در این سان مرا از الطاف خود محروم نساخته و حد اعلای انسانیت را بر من تمام کرده و باشد که خداوندگار علم و سخن، پاداش شما را بدهد؟؟!
شما فرض کنید که این آدم استاد ادبیات فارسی باشه، دیگه اشراف کامل به زبان فارسی داره و در این شکی نیستش، آیا این جوان از برخورد دوم بیشتر خوشحال می شه یا از برخورد اول؟ مشکل برخورد دوم چه چیزی بود؟ مگه حرفه بدی زد؟ نه
به قول حضرت حافظ هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد
جواب اون جوان دمت گرم هستش یا اگر رسمی تر باشه، متشکرم، اما به هیچ وجه جواب دوم قابل قبول نیست!!
بحث مهم برای ایجاد ارتباط، چیزی بیش از زبان است! فرهنگ و اصطلاح بسیار به شما کمک میک ند،
شما باید بدانید که به عنوان نمونه در کشور مقصد تاپیک های مورد توجه مردم چیست؟ نه اینکه ده سال زبان بخوانید و با توفل 120 برید US بعد در اتوبوس با فرد کناری در مورد تاثیر تولید ناخالص بر روی بورس صحبت کنید!
در آمریکا تاپیک مورد علاقه پیش بینی هواست، هرکجا با این موضوع گپ و گفتی رو شروع کنید، نتیجه می دهد و این مسائلی نیست که در امتحان توفل یا امثال آن در زبان های دیگر مطرح شده باشد.
زبان را به حد نیاز فراب گیرید و نه بیشتر، اگر دانشگاه مقصد توفل 80 می خواهد و شما 120 بگیرید این کار اصلا درست نیست، این زمان را می توانیستید جای دیگری صرف کنید هرچند اگر قصد نشان دادن توانایی خود را داشتید با نمره ی 90 هم میشد این موضوع را نشان دارد.
در مورد سخن رانی هم سوالی می پرسم و پاسخش را به خودتان بدهید: آیا شما بیشتر سخن های سخنرانان بزرگ را متوجه میشوید؟ پس چرا نمی توانید همانند آن ها صحبت کنید؟
کسی زیبا صحبت میکند که مطالعه ی زیادی داشته باشد، نه کسی که Native است! افرادی که زیاد کتاب مطالعه می کنند بسیار زیبا سخن می گویند، بسیار سنجیده سخن می گویند، سخن آن ها بر دل می نشیند.
من سخن ران نیستم و فکر نکنم در پست هایم هم زیبایی ادبی خاصی رو رعایت کرده باشم، اگر قصد دارید زیبا ایتالیایی صحبت کنید باید بسیار تمرین کنید و نه اینکه نا امید بشید که نمی شود و من که ایتالیایی نیستم مگه امکان داره چنین کاری رو انجام بدم؟
مگه شما نفر اولی هستید در دنیا که یک زبان بیگانه را فرا می گیرید و در آن رشد می کنید؟
افراد موفق می گویند یا راهی را خواهم رفت یا راهی را خواهم ساخت! شما قرار هستش راهی رو برید و نیازی به ساختنش هم نیست.
با یک بسکتبالیست آمریکایی مصاحبه شد و از ایشون پرسیدند که شما فرد بسیار خوش شانسی هستید!! بیشتر پرتاب های سه امتیازی شما تبدیل به گل می شود،
آن فرد پاسخ داد که برای کسی که در شبانه روز 14 ساعت تمرین می کند شانس معنایی ندارد!!
آیا تصور 14 ساعت تمرین در 24 ساعت برای شما امکان پذیر است؟
آیا شما روزی 14 ساعت مطالعه و تمرین کرده اید و به نتیجه نرسیده اید و الآن ناراحت هستید که نمی شود؟
Yani را میشناسید؟ نوازنده پیانو و composer هستند، درست هستش که ایشون استعداد خاص موسیقیایی دارند، اما ایشون هم اشاره کرده اند که روزی 8 ساعت پیانو می نوازند؟
yani روزی 8 ساعت پیانو مینوازه؟ چرا؟ مگر نوازنده ی بدی است؟ یا نواختن پیانو را آموزش ندیده؟ خیر چون پیشرفت را باید ادامه داد، "اگر در کارتان در حال پیشرفت نیستید و بهتر نمی شوید ، پس دارید بدتر می شوید" نت رایلی
اگ ما باشید میگیم من یکی از بهترین نوازنده های دنیا هستم به تمرین احتیاجی ندارم؟!
میگن در راه موفقیت باید خوشحال شد از کسب پیروزی، اما نباید تحت هیچ شرایطی دلخوش شد، که دلخوش شدن همانا و توقف راه موفقیت همانا.
سخن کوتاه کنم که فردی که در ایران در کنکور رتبه تک رقمی بدست می آورد حدود 2000 ساعت کمتر و یا بیشتر صرفا سال آخر مطالعه داشته و اگه شما این میزان مطالعه در خصوص زبان ایتالیایی داشتید و به نتیجه نرسیدید؛ تازه می تونید بگید که ای کاش این زحمت رو برای کنکور می کشیدید و رتبه ی تک رقمی میگرفتید!!.
"ماها ( مردم ایران) معمولا ضعف اراده و تصمیم داریم، معلوم نیست حالا یک کاری رو بکنیم یا نکنیم، میگیم حالا باشه"
میراث آلبرتا 2
(17-12-2015, 12:22 PM)layD نوشته: دوستان به بحث زبان اشاره کردن و کاربر مربوطه هم در این مورد دغدغه داشتن. من روی زبان مانور میدم.
به نظر حقیر سطح زبان شما ارتباط بی نهایت نزدیکی به کیفیت زندگی شما در هر کشوری داره.
سطح زبان هم که میگم منظورم نمره تافل 120 و معادلش برای زبانهای دیگه نیست! خیلی فراتر از اینه. حتی در سن حداقلی مهاجرت افراد (18 یا 22) و در محیط و تلاش و پشتکار شما غیر ممکنه 10 ساله هم به اون سطح که بتونی بگی از نظر زبانی کیفیت زندگی شما تحت الشعاع قرار نمیگیره برسی. این نظره منه البته. دقت کنید. منظور فهم حدودی چیزی که میگن و رسوندن حدودی چیزی که میگید نیست! منظور مکالمه دانشگاهی نیست! به عنوان نمونه دوستمون automotive آیا شما قادرین تمام این افکار رو به زبان دوم به همین روانی بنویسید؟؟ و چقدر زمان لازم هست برای رسیدن به این سطح؟ در همین حین سالهای زیادی از زندگی شما تحت الشعاع زبان قرار میگیره و تلف میشه. این قضیه فقط محدود به مهاجر هم نیست. در همین ایران شما چقدر افراد کم سواد (نمی گم بی سواد) دیدید که نمیتونن خوب و رسا صحبت کنن و اذیت میشن به این خاطر؟
راستی من ایتالیا رو انتخاب کردم. چون سوال اینه که "دوست دارید در چه کشوری زندگی کنید ؟" و من ایتالیا رو دوست دارم
ولی احتمالا هرگز پا به این کشور نخواهم گذاست چون جای من نیست. چرا ؟ چون با وجود سطح زبان خیلی خوب انگلیسی و کلی مطالعه جانبی و غیره الان مطمئنم (اگر رام بدن) تا مدت ها در یک کشور انگلیسی زبان دست و پا خواهم زد. چه برسد به کشوری که تقریبا هیچ چی از زبانش نمیدونم. خیلی خیلی بعید میدونم حتی اگر با تلاش زیاد و تمام وقت امروز شروع به یادگیری مثلا ایتالیایی کنم حتی تا آخر عمر به سطح فعلی انگلیسی دست و پا شکسته که بلدم برسم. حالا نمیدونم چه طوری دوستان 2 ساله میخوان یه زبان رو یاد بگیرند.
در پایان باید بگم نظر من این بوده همیشه:
آلمان بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای آلمانیها.
هلند بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای هلندیها.
فرانسه بهترین کشور دنیاست اما برای چه کسی؟ برای فرانسویها.
.
.
.
It is not only for what we do that we are held responsible, but for what we not do - Moliere
لطفا پیش از پرسیدن سوال جزوه را مطالعه کنید
