21-05-2015, 04:13 PM
میگم حالا که هیچ خبری از پاس ریکوست نیست، امیدوارم بتونم یه درد دلی بکنم اینجا (همین جوری که منتظر تو صف نشستیم[img]images/smilies/biggrin.gif[/img]).
من و همسرم از 5 سال پیش برای اولین بار به فکر مهاجرت افتادیم اما تا جدی بشیم و اولین امتحان آیلتس رو بدیم دو سالی طول کشید. برا همه جای دنیا غیر از همین دور و برا اپلای کردیم (گرچه قلبا آرزومند کانادا بودیم) اتفاقا برای کشورهای دیگه نتیجه هم گرفتیم و مونده بودیم چیکار کنیم که برای اولین بار از طریق نیروی متخصص فدرال کانادا واجد شرایط شدیم و بی تردید با انرژی و امید فراوان اقدام کردیم. تا همین چند روز پیش هنوز با اشتیاق فراوان منتظر پاس ریکوست بودم اما نمیدونم چرا دو سه روزه که دیگه احساس خستگی میکنم، احساس میکنم این انتظار طولانی فرسوده ام کرده. اصلا دیگه مردد شدم که آیا کار درستی کردم یا نه. امیدوارم این احساس موقتی باشه. وقتی فکرشو میکنم چطور تمام این سالها همه زندگیمونو گره زدیم به مهاجرت و چه هزینه گزافی براش کردیم اونوقت این حس جدید منو خیلی میترسونه. میدونم اینا مربوط به این تاپیک نیست اما هیچ جای دیگه نه در دنیای مجازی و نه حقیقی نمیتونم به این راحتی از احساسم بگم. منو ببخشید اما آیا هیچ کدوم از شما دوستان و همراهان عزیز دچار این حس شدین؟ آیا شما هم حس کردین طولانی شدن این پروسه شور و شوق اولیه تون رو کم کرده یا من یه چیزیم میشه؟
من و همسرم از 5 سال پیش برای اولین بار به فکر مهاجرت افتادیم اما تا جدی بشیم و اولین امتحان آیلتس رو بدیم دو سالی طول کشید. برا همه جای دنیا غیر از همین دور و برا اپلای کردیم (گرچه قلبا آرزومند کانادا بودیم) اتفاقا برای کشورهای دیگه نتیجه هم گرفتیم و مونده بودیم چیکار کنیم که برای اولین بار از طریق نیروی متخصص فدرال کانادا واجد شرایط شدیم و بی تردید با انرژی و امید فراوان اقدام کردیم. تا همین چند روز پیش هنوز با اشتیاق فراوان منتظر پاس ریکوست بودم اما نمیدونم چرا دو سه روزه که دیگه احساس خستگی میکنم، احساس میکنم این انتظار طولانی فرسوده ام کرده. اصلا دیگه مردد شدم که آیا کار درستی کردم یا نه. امیدوارم این احساس موقتی باشه. وقتی فکرشو میکنم چطور تمام این سالها همه زندگیمونو گره زدیم به مهاجرت و چه هزینه گزافی براش کردیم اونوقت این حس جدید منو خیلی میترسونه. میدونم اینا مربوط به این تاپیک نیست اما هیچ جای دیگه نه در دنیای مجازی و نه حقیقی نمیتونم به این راحتی از احساسم بگم. منو ببخشید اما آیا هیچ کدوم از شما دوستان و همراهان عزیز دچار این حس شدین؟ آیا شما هم حس کردین طولانی شدن این پروسه شور و شوق اولیه تون رو کم کرده یا من یه چیزیم میشه؟
