(04-04-2012, 03:57 PM)Saeid نوشته: شهروز عزیز بزار قضیه ای رو تعریف کنم. من اخیرا با یکی از دوستان (ایشون تو علم و صنعت درس خونده) اخیرا رفته بودم کوه. ایشون از من پرسید که شما مقاله isi داری؟؟ و من گفتم بله دارم. بعد بدون هیچ مقدمه ای برگشت و به من گفت: "چقدر خرج کردی؟ 1 میلیون؟" من به ایشون گفتم که پولی خرج نکردم ولی ایشون باورش نمیشد. ایشون میگفت که در دانشگاهشون اطلاعیه ای رو رو دیوار چسبونده بودن که نوشته "نیاز به همکاری مقاله ای داریم". زنگ زده بودن و گفته بودن حاضر به همکاری هستن ولی در جواب گفته بودن که چقدر پول میدی؟؟ من این مسایل رو در دانشگاه خودمون هم دیده بودم. متاسفانه این قضیه مقاله شووورش در اومده در کشور ما!!! در دانشگاه ما استادی بود که خودش میگفت هر 2 روز یه مقاله ژورنالی تو اشپرینگر و الزیور میده در حالی که واقعا ارزش علمی مقاله ها که ما دانشجوهای اون دانشگاه بودیم میدونستیم صفره و به اندازه یه غاز نمی ارزهدرود
من خودم نمره GRE بالایی ندارم ولی کسی که نمرش بالاس مطمعنا توانایی خواندن و درک بسیار قوی در متون علمی داره و مقاله هم میتونه کار بکنه و ایده داشته باشه و مقاله بده.
یک مسله دیگه که هست اینه که در بسیاری از کشورها در مقطع ارشد مقاله ای به اون صورت چاپ نمیشه و ریسرچ در حد مقدماتی هست و شاید بسیاری از کشورها اصلا مقاله چاپ نمیشه. استاد یا هیت ادمیژن وختی میخان کسی رو انتخاب کنن با توجه به شرایط مقایسه میکنن. متقاضی چینی ممکنه اصلا شرایط و امکانات ریسرچ براش فراهم نبوده باشه. اصلا اینجا نمیشه دو نفر رو مقایسه کرد. یکی پابلیکیشن داره در حد تیم ملی و یکی اصلا پابلیکیشن نداره. خوب اینجوری باشه همه رو باید بزارن کنار و مقاله دارهارو انتخاب کنن که کاملا غیر منطقیه.
در مورد اپلای استرالیا خیلی به مقاله اهمیت میده. من به استاد استرالیایی ایمیل زده بودم. برای من خیلی جالب بود که ایشون حتی اسم ژورنال و ایمپکت و حتی جایی که چاپ شده بود مقاله رو هم دارآورده بود و به من تبریک گفته بود که اینجا مقاله چاپ کردم!!! شما هم میتونید استرالیا ایمیل بزندید. حتما جواب خواهید گرفت.
ولی برا من حتی یه بار هم استاد آمریکایی همچین چیزی نگفته و پیش نیومده. من در کل شیوه انتخاب آمریکا رو خوب میدونم هرچند میتونه معایبی هم داشته باشه که شما اشاره کردید. من GRE رو امتحانی برای درآمد زایی نمیدونم چون یه دانشجوی فول فاند حداقل 30000 هزار دلار هزینه داره که باید دانشگاه X بده در حالی که هزینه GRE صد و نود 190$ دلار هستش که تو جیب دانشگاه پرینستون میره و اصلا ربطی به دانشگاه X نداره.
من به جای شما بودم حتما استرالیا و اروپا امیل میزدم.
در کل نمیخام از آمریکا دفاع کنم ولی آمریکا همون طور که میگن کشوری هست که به شما امکان رشد و شکوفایی رو میده....تو پذیرش دانشجو هم به همه فرصت این رو میده که شکوفا بشن.....شاید اصلا یه آفرقایی هیچ لابراتوآری در عمرش ندیده باشه...حالا باید چون مقاله نداره ریجکت بشه؟؟؟
در ضمن به عنوان آخرین نکته حتما در انتخاب دانشگاهاتون دقت زیادی داشته باشید و زیاد ایمیل بزنید به استاتید. امیدوارم موفق باشید.
در موزد گرنت و هم که فرمودید استاد وختی از گرنت خودش باشه به مقاله نگاه میکنه هم باید بگم که اساتید الان دیگه و معمولا به کسی RA میدن که 2 ترمی رو اونجا درس خونده باشه و شناخت از طرف داشته باشه و بعد گرنت میدن.
در مورد اینکه گفتی 10000$ بدن و بدون شهریه هم خودش FULL FUND حساب میشه. شهریه چیزی در حدود 15 تا 20 هزار دلاره که کلا مجموعا به چیزی حدود 30000 دلار میرسه و این خودش فول فاند محسوب میشه. و برا همه بچه هایی که فاند میگیرن تقریبا به همین ترتیب هستش و فاند عموما بین 30 تا 40 هزار دلار هستش و اون هزینه زندگی هم که شما 10000 هزار تا گفتی با توجه به هزینه زندگی در شهرهای مختلف هستش و حالا ممکنه جایی با 10000 تا بشه زندگی کرد و جایی با 20000 هزار تا که هر 2 فقط هزینه های زندگی رو پوشش میدن
با عرض پوزش، من فکر می کنم اینجا یک مقدار غلو صورت می گیره! غیر ممکنه که کسی اسم اول خودش رو در یک ژورنال معتبر مثلا با IFبالا ( بسته به رشته) با گرفتن یک میلیون، دو میلیون و... به کسی دیگر بده! ( اگر هست، به من خبر بدید استقبال می کنم !) مقالاتی هم که به این روش چاپ می شه دیگه خودمون می دونیم از دلش چی بیرون میاد و چقدر ایده پردازی و novelty داخلش داره!! و چه ژورنالهایی چاپ می شه!! و خب کسی که رو این مقالات حساب باز کرده، خودش رو داره فریب می ده!
مثلا ما کلا به تعداد انگشتان دو دست ایرانی مقیم دانشگاههای ایران ( چه دانشجو و چه حتی استاد!) نداریم که در ژورنالهای معتبر شیمی و یا مهندسی شیمی جهان ( مثل JACS, ADVANCED MATERIAL, MACROMOLECULE, POLYMERS, CARBOHYDRATE POLYMERS, ANGIWANTE CHEMIE) مقاله چاپ کرده باشند.
یا در ایران برای اولین بار یک نفر در ژورنالی مثل lab on a chip مقاله داد. (دکتر مهاجر زاده دانشگاه تهران)
این یک نوع بی انصافیه نه در حق دانشجو که در حق داورهای این طور ژورنالها! که بعضا نوبل دارند! از طرف دیگه خیلی عجییه که بگیم چون ایرانی ها ممکنه مقالاتی چاپ کنند به این شیوه، پس یک معیار به اسم جی ار ای ( که تلفیقی از ریاضیات و حفظ لغات و نگارش انشا هست) رو به عنوان معیار جایگزین قبول کنیم! اون هم برای همه، یعنی فرق نمی کنه که من چی خونده باشم ولی با جی ار ای بالا شانس خوبی برای ادامه تحصیل در هر رشته ای رو دارم( این واقعا منطقیه؟)
شیوه استرالیا اگر این باشه منطقی تره! به هر حال، دانشگاه معتبرتر، معدل بالاتر و مقالات با کیفیت تر خیلی معیار منطقی تریه نسبت به نمره ریاضی و لغات و نگارش بالاتر!
در مورد اینکه جی ار ای بالا داشتن الزاما باعث می شه که طرف فرد خلاق و ایده پروری باشه، اصلا موافق نیستم. کسی که ریسرچ انجام نداده باشه در دوره ارشد و یا ریسرچ موفقی نداشته خیلی براش سخته که این کار رو در دکترا شروع کنه و اون هم ایده پردازی کنه و...
مقاله خوب نوشتن و تز دکترای خوب داشتن، لازمه اش اینه که اول فرد قابلیتهای آکادمیک، خلاقیت رو داشته باشه، بعد ریسرچر خوبی باشه، بدونه چه کاری رو کی انجام بده، روال داشته باشه کارهاش و... بعد از اون بره تازه سراغ این قضیه که حالا نتایج با کیفیت رو به مقاله تبدیل کنه ( که تازه اینجا نقش جی ار ای بالا وارد می شه!)
در مورد فاند، اینو نمی دونستم
تو را دوست می دارم
در آن دور دست بعید که رسالت اندامها پایان می پذیرد...
--
در فراسوهای عشق، تو را دوست می دارم،در فراسوهای پرده و رنگ..
در فراسوهای پیکرمان به من و عده دیداری بده (شاملو)
در آن دور دست بعید که رسالت اندامها پایان می پذیرد...
--
در فراسوهای عشق، تو را دوست می دارم،در فراسوهای پرده و رنگ..
در فراسوهای پیکرمان به من و عده دیداری بده (شاملو)