برخورد خانواده ها با فکر رفتن شما به خارج از کشور

[deadxxxqueen]

به نظر من راه بهتري كه وجود داره اينه كه زياد در اين مورد با خانواده (اگه فك ميكنين ممكنه مخالف باشن ) صحبت نكنين.
چون فقط افكار شما رو مختل ميكنه و روحيه تونو از دست ميدين.
به نظر من هر كس مسئول زندگي خودشه و كسي نبايد به خاطر طرز فكر اطرافيان حتي خانواده از اهدافش دست بكشه.
پس از هر راهي كه شده اجازه ندين افكار شما از مسيرش منحرف شه.
من خودم در مورد رفتن با خانوادم صحبت جدي نكردم .چون با توجه به حرفايي كه تو شرايط مختلف ميزنن به اين نتيجه رسيدم كه نميشه تشخيص داد عكس العملشون چي ميتونه باشه در مقابل رفتن(در مورد خانواده ي خودم عرض كردم)
پس تصميم گرفتم سرم تو كار خودم باشه و اقدامات لازم رو با حوصله پيش ببرم و وقتي كه اكسپت شدم ديگه مطمئنا مانعي نميتونه وجود داشته باشه.
نتيجه اين كه با توجه به خونواده ي خودتون راهي رو پيش بگيرين كه ضربه ي روحي رو كه معمولا با مخالفت خونواده به شخص وارد ميشه رو به حدقل برسونين

[Mojtaba-021]

سلام دوستان
به نظر من کلا دو دسته به خارج از کشور مهاجرت میکنن
دسته اول تلاش میکنن کارشناسی,ارشد,مدرک زبان,GREو با اطلاعات و به قصد زندگی بهتر و کار و تحصیل و در نهایت آرامش به کشور دیگه قصد مهاجرت دارن که اتفاقا این دسته چون میخان پل های پشت سر خراب نشه و رو حساب کتاب برن کار رفتنشون سخت تره
دسته دوم آدمهایی که کار خوبی این ور گیرشون نیومده تحصیلات خاصی هم ندارن و میرن به امید روزای بهتر(سنگ مفت گنجشگ مفت) و تعداد زیادیشون هم هم قاچاقی میرن چون این ور عملا جایگاهی ندارن این دسته آدم موفق هم دارن اما نمونه های ناموفق شون هم خیلی زیاده که دید خانواده هارو بد کردن نسبت به ایم داستان
من با نظر اون دوستمون موافقم که گفتن شما باید تا الان خودتون رو جوری به خانواده نشون داده باشین که اعتماد داشته باشن(از همه لحاظ)
در نهایت توضیح این موارد میتونه کمک کنه و اینکه خیلی هر روز حرفشو نزنین که دیگه مهم نباشه تو فرصت های مناسب گفته شه بهتره به نظرم.
بحث بعدی اینه که باید یه دودوتا چهارتا کنیم ببینیم که رفتن به اون ور ارزش اینو داره که قید خانواده رو بزنیم وتنهایی رو انتخاب کنیم(چبزی که خودم همیشه فکر میکنم)
ومساله آخر این که با خیلی از آشناها و اقوام که تو کشورهای مختلف هستن صحبت کردم واقعا کیفیت زندگی قابل مقایسه با ایران نیست اما به هر حال آدم همیشه دوهوایی میمونه

[ForeverBlue]

زمانی میتوان دلیل این نگاه پدر و مادر را درک کرد که از دیدگاه آنها موضوع را بررسی کنیم. از یک سو نگرانی واقعی نسبت به محیطی ناشناخته (خارج از کشور) وجود دارد و از سویی حرف و حدیثهای فراوان و ضد و نقیضی که از دیگران میشوند دیدگاه شان را منفی تر میکند. متاسفانه زمانی که پای نگرانی به میان بیاید معمولا شنیده های منفی پررنگ تر میشوند.
این موضوع صرفا برای خانم ها هم نیست. برای آقایان هم کمابیش وجود دارد ولی مسلما نه در این حد. عموما هم خانواده ها دربرابر اصرار فرزندان کوتاه می آیند و پس از مدتی با موضوع کنار می آیند. اگر خانواده بتوانند به مقصد شما سفری داشته باشند و از نزدیک شرایط آنجا را درک کنند شاید موثر باشد. کاری که متاسفانه در 90% شرایط ممکن نیست. در غیر این صورت چاره ای نیست جز تماسهای تلفنی و اینترنتی فراوان و تلاش برای نشان دادن وضعیت واقعی.

به هر حال در پاسخ خانواده میتوان گفت: پس این همه دانشجوی ایرانی در خارج از کشور چه میکنند؟  این که از 1000 نفر دونفرشان به مشکل میخورد که دلیل بر سیاه بینی نمیشود.

در این راه جنگیدن فایده ندارد. چاره کار صحبت کردن فراوان و نشان دادن موفقیتهای فراوانی است که دانشجویان ایرانی کسب کرده اند. تغییر تفکر و دیدگاه کار سختی است که نیاز به تلاش فراوان دارد.



 

[M1KE]

به نظر من خونواده آدم شاید از این منظر به آدم فشار بیارن که زندگی در خارج سخت هست ولی "در نهایت" به اون چیزی که بچه شون رو خوشحال کنه رضایت می دهند. یعنی اگر ببینند شما خیلی روی خواسته خودتون جدی هستین و پافشاری می کنید به نظر من بالاخره میشه اونها رو راضی کرد. در هر خونواده ای معمولن یکی از والدین ممکنه بیشتر هوای شما رو داشته باشن و پیشنهاد من اینه که از طریق ایشون می تونید به صورت غیر مستقیم اون یکی رو هم راضی کنید! این مشکل رو البته همونطور که تعدادی از دوستان هم اشاره کردن بیشتر دختر خانم ها دارند وگرنه در مورد پسرها که حتی اگر پدر و مادر خیلی هم راضی نباشن مشکل حادی پیش روشون نیست و در نهایت با این قضیه کنار میان.

پینوشت: این ضرب المثل "سنگ مفت گنجشک مفت" رو نمی دونم چه کسی اختراع کرده ولی احتمالن همون کسی بوده که فردوسی در وصفش گفته میازار موری که دانه کش است! سنگ شاید مفت باشه ولی گنجشک ها هم قلب دارند و مفت نیستند! [img]images/smilies/rolleyes.gif[/img]

[Mojtaba-021]

جناب MIKE بنده ارادت دارم خدمت شما
ضمن تایید صحبتاتون راجع به پدر مادرها
راجع به پینوشت باید بگم که خودم به شدت طرفدار حیوانات هستم اما خواستم منظورم رو برسونم و عبارت بهتری به ذهنم نرسید

[atefeh_J]

دوستاناین تاپیکو به وجود اوردم چون یکی از دغدغه های خودمه یه نگاه اجمالی هم تو فروم کردم و چنین بحثی ندیدم.میخوام بدونم چجور میشه دغدغه ی خانواده رو کمتر کرد که بتونن رضایت بهتری نسبت به این موضوع نشون بدن.به خصوص برای خانمها.این موضوع بین خانواده هایی که تا حدودی سنتی هستن بیشتر تنش ایجاد میکنه.چطور میشه خیالشون رو راحتتر کرد!!!!! شما چطور این موضوع رو جا انداختین؟
 

من خودم همیشه می گم این  دغدغه برای خانم های خیلی بیشتره تا آقایون. باید خیلی خیلی فکر کرد سر این مسئله و  با تمام سختی هاش کنار اومد. با نظر مهناز جان هم موافقم باید نشان بدیم که می تونیم از پس مشکلات خودمان بر بیایم و اعتماد خانواده را بدست بیاریم. من خودم آهسته و پیوسته دارم میرم   یعنی دارم کارامو انجام می دهم همچنان به نصایح بزرگترها هم گوش می دهم. البته فقط 3 نفر در کل خانواده ما می دونند که من این تصمیم را دارم لزومی هم نمی دونم همه بفهمند!!
خدا را شکر من چند تا از دوستان مادرم بچه هایشان پذیرش گرفتند و خب جلوی من مادرم را نصیحت می کنن میگن بذار برههه
یک مورده دیگه هم من با یک مشاور تحصیلی صحبت می کردم که می گفت ایرانیها قومی هستند یعنی اینکه دوست دارند همش با جمع باشند و از تنهایی خودشان لذت نمی برند، اگه قصد رفتن جدی باشه باید با این قضیه هم کنار اومد و به خانواده هم نشان داد که میشه، تمام این ها به نظرم برمیگرده به خود آدم که تصمیم نهایی را می گیره
موفق باشی دوست خوبم

برای همه دوستان هم ارزو می کنم که به هدفشان برسند هر چند سخته ولی دست یافتنی

[nt_sunshine]

سلام
با اون دوستمون که می گن با خونواده زیاد صحبت نکنید زیاد موافق نیستم. دوستی داشتیم اینجا که خودش می گفت از ابتدا خونوادش راضی نبودن به اومدنش و می گفت من هم باهاشون بحث نمی کردم و کار خودمو می کردم. همه کارهاش را انجام داده بود، ویزا گرفته بود و اومده بود اینجا. برای خود من واقعا عجیب بود که پدر مادرش اومدن آمریکا، اینجا را دیدند، همه چیزم پسندیدند. اون نگرانی های امنیت و اینهاشون هم بر طرف شد. آخرش هم دست بچه شون را گرفتند و با خودشون بردند. نذاشتند بمونه.
یعنی تا این حده. وقتی نمی خوان بچه شون ازشون دور باشه نمی خوان و نمی ذارن. این یک مسئله جدی است و با نگفتن حل نمی شه. باید حتما باهاشون زیاد صحبت کنید و وقتی دارید میاید واقعا راضی باشن.
من وقتی لیسانس گرفتم صحبت خارج رفتن را با پدر مادرم کردم. قبول نکردند. گفتند اینجا اگر برات مشکل پیش بیاد ما را داری. تو مملکت غربت کی را داری. من موندم و فوق گرفتم و خوردم به مشکل بزرگی. هر چه کردیم گرفتاری حل نمی شد. دیگه داشتم روانی می شدم. یک روز بهشون گفتم ببینید! شما نمی تونید مشکل منو حل کنید. من دیگه مشکلاتم در حد یک انسان بالغه و خودم باید حلشون کنم. پس بودن نبودن شما در کنار من نمی تونه اثری داشته باشه. بذارید برم تا راهی برای خودم پیدا کنم.
قبول کردند و واقعا هم حمایت کردند.
امیدوارم شما هیچ وقت به مشکلات لاینحل دچار نشید. ولی باید اینو یک جوری به پدر مادرتون بگید که دیگه الان باید سکان زندگی خودتون را خودتون به دست بگیرید و خیر و صلاح خودتون را خودتون تشخیص بدید. حالی شون کنید که مشکلات شما در حد قد و قواره خودتونه و کسی که باید حلشون کنه خودتونید.
موفق باشید.

[Torkan]

والا تقریبا همین حرفا رو در ورژن دخترونه به منم میگن.من نمیدونم این همه مورد شکست خورده یهو از کجا پیدا میشه و دقیقا میشینن با خانواده ی من حرف میزنن[img]images/smilies/undecided.gif[/img] من هر چی از مزایا بگم اخرش هم میگن اینا همش حرفه.خدایی برنامه های ماهواره هم بدتر کرده.پدر من وقتی بفرمایید شامو[img]images/smilies/biggrin.gif[/img] میبینه میگه دیدی اینا همشون داغونن.تو میخوای بری اینجوری شی؟؟!!!!! در ضمن یه فکر غلطی یه رایجه اینه که دختر بره اونطرف امنیت نداره.من میگم بابا اینجا که بدتره.میگن فکر کن یکی تو خونه ی خودش نتونه کاری کنه بعد میتونه بره تو خونه همسایه؟؟؟؟؟؟یعنی واقعا همفکر  کردن تو یه مسایلی یکم مشکله.
 

 مساله خوبی واسه بحث هستش.
مورد مهمی که هست اینه که دقت کنید فقط دخترها مشمول این مشکل نیستن! بسیاری از خانواده های  TRADITIONAL از رفتن پسرشون به اونور آب هم هراس دارن!! در هر حال بگذریم...
راجع به اون برنامه هم چیزی ندارم به گفتن چون تا جایی که میدونم اون زندگی نمیتونه دانشجویی باشه و اکثر افراد حاضر در واقع نوعی شهروند محسوب میشن تا مهاجر!! در واقع در مقابل این برنامه ها برنامه های SCIENTIFIC زیادی هم وجود داره که میتونه کمک کنه تا خانواده درک بیشتری از مسایل عمقی موجود در جامعه خارج از کشور به خصوص جوامع پیشرفته داشته باشن.
یه راه حلی که من میتونم بهتون ارایه بدم اینه که شما با انجام دادن کارهای خود و درس خواندن و زبان و مقاله نوشتن و در نهایت پذیرش گرفتن در واقع مشخص میکنید به خانواده که واقعا هدفتون چیه و مصر هستید واسه ادامه تحصیل در خارج از کشور. (دوستی داشتم شرایط مشابهی داشت خیلی سعی کرد قانع کنه خانواده رو ولی یک سال بیخودی فقط با جرو بحث گذشت اخر سر هم همون اش و همون کاسه شد و به یکباره با پذیرشی که از کشور ترکیه گرفت رفت و الان هم خانواده بهش میگن دکترا رو کجا میری؟!!)
پ.ن:البته در نهایت باید این نکته رو باید بگم که هیچ کس به اندازه خانواده نمیتونه نگران پسر یا دخترش باشه.
همین!
بااحترام

[immun]

سلام
من پدرم با رفتنم مشکلی نداره حتی تشویقم میکنه،ولی مادرم مخالفه هیچ رقمه هم کوتاه نمیاد
خواهش میکنم کمکم کنید من گیر کردم

[mahmod]

سلام
من پدرم با رفتنم مشکلی نداره حتی تشویقم میکنه،ولی مادرم مخالفه هیچ رقمه هم کوتاه نمیاد
خواهش میکنم کمکم کنید من گیر کردم

 

سلام شما میتونید از خوبی ها امکانات و مزیت هایی که کشور های دیگه دارن براشون بگین  اهدافتون  با یه دانشجو ایرانی که تو خارج بوده صحبت کنین و از طرف اون نقل قول کنید  اشنالله که راضی میشن مادرا هم همینطورن نه فقط مادر شما مادر همه