(04-02-2016, 12:30 PM)rozsm نوشته: سلام به همه ی دوستان.... ممنون میشم از دوستان که منو هم راهنمایی کنن، تو شرایط فکری و روحی بدی هستم... من تصمیم داشتم برای دکترا و اپلای گرفتن اقدام کنم، ودر حال خوندن زبان برای آزمون تافل هستم (یعنی مراحل اولیه ی اقدام برای پذیرش)، الان 29 سالمه و میدونم که حداقل تا 2 سال دیگه که 31 سالم می شه این پروسه طول می کشه، علاقه ی شدید به ادامه ی تحصیل و رفتن از ایرانو دارم و دوست دارم که اونجا یه ازدواج موفق و زندگی با کیفیت بالا داشته باشم و به آرزوهام برسم.... اما میدونم این راه سختی های زیادی داره و با توجه به شرایط سنیم آیا می تونم اونجا ازدواج کنم و موفق باشم یا نه رو نمی دونم.... از طرفی الان یه موقعیت مناسب برای ازدواج تو ایران را دارم که اگر ازدواج کنم باید همین جا بمونم و دکترا رو هم دیگه معلوم نیست که بتونم بخونم یا نه .... موندم سر دو راهی، ازدواج با یه فرد خوب و ادامه ی زندگی همین ایران ودور موندن از آرزوهای فعلیم یا ادامه ی مسیر اپلای و رفتن دنبال آ رزوهام با تمام ریسک ها و ابهاماتی که این مسیر برام داره!

ممنون میشم که نطراتتون رو بگین و راهنماییم کنین....

(04-02-2016, 12:53 PM)Torkan نوشته: درود

دوست عزیزشما با توجه به اسمتون مونث هستید درسته؟!
ببینید، همینکه شما چنین موقعیتی دارید به نظر من نه تنها بد نیست بلکه به نظر من عاقلانه دارید فکر میکنید به قضیه. خیلی عذر میخوام دوستان ممکنه من رو به سنت گرایی متهم کنند و میدونم بسیاری از دوستان علی الخصوص هم جنسهای شما قطعا  میگن برو دنبال آرزوهات و ازدواج چیه و فلان!
ولی من میخوام اینطوری به قضیه نگاه کنم. اگر سن شما پایین تر بود ممکن بود جواب دیگری بدم ولی الان طور دیگه ای باید پاسخ بدم.
ببینید به قطع میگم کسی که هنوز دو دل هست و همین سوال رو میپرسه اینجا پس رفتنش رو واسه خودش قطعی نکرده. کسی که هنوز مردد هست واسه رفتن به نظر من بهتره کمی میزان ریسک رو پایین بیاره! اگر واقعا برای خودتون دلیل درست و حسابی دارین واسه رفتن (برنگشتن البته بیشتر منظورمه) اون وقت همه چیز رو تعطیل کنید و برین دنبال آرزوهاتون و یک کاغذ بچسبونید رو دیوار جلوی لپتاپ که من فقط به مهاجرت می اندیشم لطفا مزاحم نشوید ای افکار من!
بذارید اول موردی رو بگم. رفتن یا ماندن نمیتونه مسبب یک ازدواج خوب باشه. خیر در اینور اب (برای شما اونور!) هم ازدواجهای بسیار خوبی انجام شده حتی نه تنها با هموطن بلکه غیرهموطن. یعنی اینطور فکر نکنید که شرایط ازواج مهیا نیست. ولی یه چیزی که هست اینه که شما باید 2 2 تا 4 تا کنید. شما الان در بهترین حالت 2 سال بعد میتونید خارج بشید. تازه در نظر بگیریم که همه مسایل مالی و فلان هم جور شد و ویزا و هزار چیز دیگه یعنی شما رفتنتون قطعی شد و مشکلی ندارید. تازه باید در 32 سالگی شروع کنید به دوباره ساختن. خودمون رو گول نزنیم مهاجرت یعنی دوباره شروع کردن یعنی گذشته هر چه بود گذشته و الان باید از نو ساخت! حداقل واسه طبقه های غیر مرفه که اینطوریه!
سوال شما رو جواب دادن مستلزم شناخت شما و طرف مقابلتون و میزان آشنایی هست. هر کسی اینجا بیاد چیزی رو قطعی بگه خیانت کرده بهتون! چون این فقط شما و شما هستید که باید تصمیم بگیرید. اگر میشد ازدواج کنید و بیایید این ور که به نظر من ایده التر هم میتونست باشه ولی این که ازدواج باعث موندن شما در ایران میشه کمی مساله رو سخت تر میکنه. شما با افراد صاحب نظر کسانی که بهشون اعتماد دارید حتی پدر و مادر (با اینکه باز الان متهم به سنت گرایی میشم!) مشورت کنید. اگر واقعا از زندگی در ایران راضی نیستید خوب اون وقت باید به دنبال ارزوتون برید وگرنه اگر ذره ای شک دارید به نظر من راهی رو انتخاب کنید که زندگی راحتی رو بهتون اهدا بکنه( بازم دوستان من رو به راحت طلبی متهم نکنن دنیا هیچ وقت با من ساز نبوده!)

پ.ن: یادتون نره زندگی یک معامله هست و عمر انسان محدود، باید بیشترین بهره رو برد از زندگی.

بااحترام،
ترکان

(04-02-2016, 02:11 PM)rozsm نوشته: ممنونم از پاسختون... بله من خانم هستم ، در مورد اینکه میفرمایید برای رفتنم تصمیم قطعی نگرفتم باید بگم که خیر، جدا هدف خودم رفتن و موفق شدنه ... اما از اونجایی که آدم منطقی ای هستم نمی تونم واقعیت ها رو در نطر نگیرم، اینکه سن و سالم همین الان کم نیست و به قول شما 2-3 سال دیکه زمان لازم دارم و تازه رسیدم اونجا هم باید از نو شروع کنم و اینکه با این سن و سال موقعیت ازدواج اونجا پیدا می کنم یا نه... علاوه بر اینها  شرایطم و ابهاماتی که از کشوری مثل امریکا (که قصد رفتن بهش رو دارم) و شر ایط زندگی و ازدواج ایرانی ها اونجا دارم باعث می شه نتونم درست تصمیم بگیرم، با خانواده و اطرافیان که مشورت کردم میگن  این موقعیت ازدواجت که الان داری و می دونی خوبه و اکثر جنبه هاش برات واضح هست رو به خاطر یه سری چیز ها که ازشون اطلاع دقیق نداری و موفقیت توش برات ریسک بالایی داره، از دست نده.... اما اگه به توصیه ی اطرافیان ازدواج کنم، رفتن و دکتری خوندن و زندگی سطح بالا و موفق اونجا همیشه تا آخر عمرم تو دلم میمونه.... اما این فکر که اگه برم هم واسه موفقیتم و خوشبختی تو همه ی ابعاد تضمینی وجود نداره، باز ذهنم رو بهم میریزه.... واقعا سر دو راهی بدی موندم که مزایا و معایب و شکها و تردید های هر دو راه به یک میزانه فک می کنم....

بازم ممنونم از راهنماییتون....

(04-02-2016, 02:26 PM)Torkan نوشته: درود

میدونم، حق دارید. بذارید پس یه چیزی بگم:
از کجا میدونید زندگی در اینجا ایالات متحده سطح بالا خواهد بود. راحت بگم شما کم کم کمش تا پایان دکتری زندگی سطح بالایی نخواهید داشت. فرض میگیرم سرمایه دار نباشید. زندگی با سطح بالا با حقوق برده ای که به دانشجو میدن (ما هم کیف میکنیم و میگیم فول فاندیم) محقق نمیشه!
فکر نکنید اومدید تموم شد و رفت.
ببخشید در مورد سن سوتفاهم نشه چون من رک حرف میزنم ولی اگر نگرانید که با اون سن ازدواج نمیتونید بکنید اینجا کاملا در اشتباهید!!
خیلی از ادما تازه در 30 سالگی شروع میکنن به دکترا و بسیاری از پسرهای ایرانی حداقل خر خوناش! سرشون تو درسشونه و میگن تا استاد بشیم یا کار پیدا کنیم کاری به ازدواج نداریم!
البته دختراهای ایرانی هم بعضی ها اینجا اونطورین. من خودم ندیدم کلا ولی دوستان در موردشون زیاد حرف میزنن! کلا خیلیهاشون ازدواج رو نوعی انحصار میدونن و اصلا به فکرش هم نیستن.
در ضمن من نگفتم جدا نمیخواید برید، من گفتم شما تردید دارید در هدفتون وگرنه اگر مثل من خیلی از اونجا خوشتون میومد وقتتون رو تلف نمیکردید درش!!!
نظر آخر من اینه، به فکر فردا نباشید زیاد. همین امروز رو بچسبید. الان میگید این خودش رفته داره اینطور میگه اما نه بعدا ها به حرف من خواهید رسید. اگر واقعا از اونجا زده اید بشینید اعصابتون رو با تافل و جی ار ای و ازاد کردن مدرک و دانشنامه و رکام گرفتن زورکی و ویزای مسخره آمریکا و ... و ... خورد کنید تازه اینور و مشکلاتش که هیچ. وگرنه به نظر من اگر زیاد هم از وضعیت اونجا ناراضی نیستید بهتره کمی بیشتر در اومدنتون تامل کنید.

بااحترام،
ترکان

(04-02-2016, 02:57 PM)rozsm نوشته: ممنون از وفتی که میزارید.... می دونم که آمریکا اومدن به معنای موفقیت نیس و شروع سختی هاست اما امیدم اینه که بعد دکتری همه چی خوب پیش بره و بتونم در آینده زندگی خوبی داشته باشم... پس به نظرتون با سن 31-32 سال اینطوری نیست که سنم باعث بشه نتونم زندگی مشترک تشکیل بدم، با توجه به اینکه اونجا زندگی می کنید و از شرایط خبر دارین؟ و در نهایت خودتون به طور کل الان از زندگی اونجا و تصمیمی که گرفتید راضی هستین؟

 با تشکر