(26-10-2012, 11:31 PM)salazar716 نوشته: من از همون اول هم هیچ انگیزه ای برای هیچ کار نداشتم، الانم چون کاملا در زندگیم بی هدف شدم، اپلای رو هدف قرار دادم که تو این پوچی یه چیزی واسه انتظار داشته باشم، میدونم اگه اپلای کنم و برم هم هیچ تفاوتی تو زندگیم ایجاد نمیشه، شایدم بعدا که پام برسه اونور، دلم رو بزنه و دوباره برگردم، در حال حاضر که دارم این پست رو میدم دارم به انصراف از دانشگاه فکر میکنم، دارم به تحصیل تو یه رشته دیگه برای ارشد فکر میکنم، دارم به موسیقی فکر میکنم، دارم به این زندگیه پوچ فکر میکنم، دارم به آینده ی نامعلوم فکر میکنم، دلیلشم خیلی واضحه:
I'm full of would haves and could haves and should haves.
انگیزه ی من اینه که یه هدفی داشته باشم، که اونم داره به فنا میره...مملکته داریم؟ جوون بیست ساله اس داریم؟
من :|
مدیران :|
هدف )
اپلای
آینده :-bd
مملکت =))

(27-10-2012, 09:42 AM)Shahrouz نوشته: من به شخصه از کمبود انگیزه در ایران به قصد مهاجرت افتادم! یعنی چیزی نمونده اینجا. ماجرای خوشبختی و آرامش و لحظه ای شادی رو تخمشو ملخ خورده! اصلا وضعیت شبیه این شده که شما باید استخونهای بقیه رو خرد کنید تا رشد کنید! به قول دوستان باید از اوضاع بد اقتصادی سواستفاده کرد (یعنی بدبختها رو بدبخت تر کنی!) . از هر زاویه ای که بهش نگاه می کنی هیچی نمونده. اوضاع مثل یک پیرزن یا پیرمرد 70-80 ساله ای هست که رو ب احتزاره(احتضار) با سرخاب و سفیداب سرحال نگهش داشتنند! مثلا همین تهران! باور کردنی هست که توی یک شهری زندگی کنید که همه عالم و آدم می دونند زلزله ای قراره بیاد که اگر اتفاق بیفته حدود 20 تا 40 درصد جمعیتش می میرند ولی انگار مشکلات داری که بهش فکر هم نمی کن D: ؟

چند وقت قبل تو یک چت عمومی بودم در مورد همین قضیه. اینقدر حال می کنم با اینایی که مثلارفتند آمریکا و دارند از شرایط بد اونجا در مقایسه با ایران می گن ( که می گن مثلا مجبوریم صبح تا شب کار کنیم و فاندمون کفاف نمی ده و...
انگار در ایران برای دانشجویان دکترا یک پنت هاوس وسط دروس یا قلب فرشته تهران می دن با حقوق ماهیانه 4-5 میلیون علاوه بر مخارج، دوستان برای ارتقا علم پا می شن می رن آمریکا!!)

از اونایی که وضع مالیشون خوب بوده در ایران و .. بگذریم. اونا رو نمی دونم.

اما واقعا اولین انگیزه برای من، خیلی شفاف و بدون رودربایستی بگم " تلاش برای بقا" بوده! یعنی ذهنم اینقدری که درگیر رسیدن به این فاز بوده، دیگه به رسیدن به آرامش و وضعیت کاری مطمئن و دانشگاههای معتبرتر و فضای آکادمیک و... شرط و شروط قائل نیست! البته اگر بتونم جای بهتر برم قطعا می رم ولی برای خروج از ایران دنبال این شرط و شروط نیستم! با عرض پوزش نسبت به اینکه فضای آکادمیک اینجا شاید درست نباشه ولی خب خیلی خودمونیش، نسبت قیمت اجاره خونه وگوشت و مرغ و... به حقوق متوسط، در اپلای کم تاثیر نداره!!

یعنی دوستانی که این یکی دو ماهه اخیر در ایران بودند وضعیت رو درک می کنند که متوسط درآمد یک مهندس نسبتا خوب در تهران اگر کار پیدا کنه! ماهی 1-1.5 میلیونه و اجاره خونه در محله های معمولی شهر تهران ماهیانه 1 میلیون! و این یعنی چی!


یک سری شاخص برای زندگی توسط موسسه بسیار معتبر legatum در کشورهای مختلف جهان آورده شده. مقایسه کنید ببینید آیا واقعا در ایران زندگی وجود داره؟

(01-11-2012, 08:59 PM)mina70 نوشته: واقعا جاي تاسفه... مملكتي كه جاي ذره اي اميد و انگيزه ي زندگي براي جووناش نيست به كجا داره پيش ميره؟؟؟
البته به نظر من اين خودش خيلي خوبه كه هدف از رفتن، افزايش بار علمي و بهره از امكانات مضاف و خيلي چيزاي خوب اونطرف باشه اما چه خوبه اونايي كه رفتن و يا قصد رفتن دارن كشورشون رو فراموش نكنن و يكي از صدها هدف مهم زندگيشون بشه خدمت به هموطناشون، نه اينكه رفتن براي هميشه.

(07-11-2012, 12:57 PM)ahmadpashaei نوشته: با سلام
بعید میدونم کسی کشورش رو فراموش کنه ولی برای من که به شخصه اصلا این امکان نداره و ایران همیشه وطنم خواهد بود ولی حتما اگر مثلا برم آمریکا و اونجا بهم امکانات بدن و پیشرفت کنم نمیام نمکدون رو بشکنم!دشمنی ایران و آمریکا خواست ایرانی ها نیست. در ضمن هدف خدمت به هموطنان خیلی عالیه و موافقم،ولی به نظر شما با این دستگاه اینکار شدنیه؟!! اینجا منطق فازی حکمفرما نیست،کاملا منطق ارسطویی هست: یا با اینا هستین و از امتیازات اینا به قیمت از دست دادن آخرت و معامله با وجدان استفاده میکنید یا اگر کوچکترین نقدی داشته باشید -نه اعتراض و اعتصاب- سرکوب میشید به حکم .... که اسلام و قران همیشه دستاویز حکومتهای دینی هست.جاییکه حرف یکنفر فصل الخطاب هست که نمیشه به مردم خدمت کرد،فقط میشه به قدرتمندتر شدن دستگاهی خدمت کرد که نمیخواد مردم راحت و با کلاس باشن تا سر و گوششون بجنبه و آزادی های دیگه ای طلب کنن که با میل و منافع اونا جور در نیاد.ببینید چنین جایی اصلا نمیذاره که بجز دار و دسته خودشون کسی رشد کنه.همه مسئولان باید از وابستگیهای مستقیم اینها برخوردار باشن تا پله های ترقی رو طی کنن.